در پل زدن با صحنه مهمانی رایگان هیپی و فرهنگ باشگاهی، DiY ماجراجویان آرمان‌شهری بودند که با مقامات روبه‌رو شدند – اما مواد مخدر به معنای آن بود که تاریکی به درون آن نفوذ کرد.
در سال 2014، یکی از اولین و مشهورترین سیستم‌های صوتی دوران راوی بریتانیا، 25 سال از عمر خود را به همان شیوه‌ای که شروع کرده بود، جشن گرفت. هری هریسون، ریک «دیگز» داون، ریک «دیگز» داون، سایمون «دی‌کی» اسمیت و پیت «ووش» برچ در حومه‌های روستایی دربی‌شایر، زیر درخشش توپ دیسکو، در یک خیمه شلوغ در حومه شهر دربی‌شایر با هم متحد شدند. تا آخرین مهمانی رایگان خود را با هم برگزار کنند. هریسون می گوید: «تا یکشنبه ادامه داشت. فوق العاده بود اما بسیار درهم و برهم. پلیس آمد. درست مثل روزگاران قدیم بود.»
این کوارتت متشکل از غواصان متعهد – و یک خدمه بزرگتر حزب متشکل از حدود 100 عضو فعال – آن روزهای قدیم را به خلق رویدادهای موسیقی رقص گذراندند که دو دنیای نزدیک و در عین حال جدا از هم را پل زدند: مهمانی های آزاد در فضای باز که توسط پلیس و مطبوعات بسیار مورد بدگویی قرار گرفتند و دنیای جدید. صحنه باشگاه های شهری که در پی آنها منفجر شد. داستان DiY اکنون در کتابی از هریسون به نام Dreaming in Yellow شرح داده شده است. هریسون می گوید: «از 15 سالگی او را می شناختم. ما در قلب همه اینها دوگانه موسیقی-نظری-سیاسی بودیم.»
هریسون، برچ و همکارانش DiY را پس از دو خانه اسیدی " تابستان های عشق " در سال های 1988 و 1989 تاسیس کردند، و متقاعد شدند که می خواهند دنیا را تغییر دهند. هریسون اظهار می کند: "فکر می کنم ما کمی انجام دادیم." ما راهی برای جابجایی موانع بین شمال و جنوب، سیاه و سفید، همجنس گرا و مستقیم، مردان و زنان کشف کرده بودیم. آنها از تنوع فرهنگی خود خدمه – ساکنان و دانشجویان، مسافران و شهرستان‌ها، مد لباس‌ها و بچه‌های فوتبال – به عنوان بیانیه استفاده می‌کنند: اگر ما می‌توانیم با هم کار کنیم (و مهمانی کنیم)، پس شما هم می‌توانید. اما کربی، مسافری که اولین دی جی زن DiY شد، می‌گوید: «خانه احساسی بود که در اعماق همه ما جاری بود. «بیشتر مسافران و باشگاه‌های شهری بدون هیچ تعصبی متحد شدند. همه همدیگر را می پذیرفتیم.»
متیو کالی، نویسنده Altered State، که تاریخچه معتبری از ریو است، می‌گوید: «DiY خود را در خط تولید موسیقی رقص قرار داده‌اند. آنها در تلاش بودند تا در دنیای لذت‌گرایانه فرهنگ رقص کاری ایده‌آلیستی انجام دهند.» برای Collin، سیستم‌های صوتی مانند DiY – واحدهای گردشی که مهمانی‌های بدون مجوز را در مزارع، معادن معدنی و دیگر فضاهای بیرونی برگزار می‌کردند – نشان‌دهنده یک شورش رادیکال علیه دولت و افزایش نقض آزادی‌های شخصی در بریتانیا بود که با خشونت پلیس علیه جامعه مسافر در انگلستان آغاز شد. جشنواره‌های رایگان در دهه‌های ۷۰ و ۸۰، و در دوران «راو» در اواخر دهه ۹۰ کلسیفیک شدند. همانطور که هریسون در کتاب خود اشاره می کند، سیاست DiY "به همان اندازه که اعتراض، بر رقص و بحث استوار بود بر لذت گرایی بود".
داستان DiY در آن مزارع و معادن بی‌حکم پخش شد و کاتالیزور آن آخرین فستیوال رایگان گلستونبری در میدان مسافران در سال 1990 بود. خدمه از سال 1985 در آن شرکت کرده بودند و تا تابستان 1990، دی‌جی‌های تازه‌کار DiY چند مهمانی خانگی برگزار کرده بودند. شب های باشگاهی در ناتینگهام آنها هنوز یک سیستم صوتی نداشتند، فقط اشتیاق و تجهیزات DJ داشتند که آنها را در یک ون بار کردند. آنها در نهایت خیمه شب بازی هرمی شکل Hawkwind را در منطقه آزاد تصاحب می کنند و با گروه های موسیقی می جنگند تا برخی از اولین تکرارهای موسیقی رقص گلستونبری را اجرا کنند. هریسون می گوید: «گلستونبری لحظه مهم ما بود. ما آنجا در هرم بودیم و KLF ما را برکت داد. این یک جادوی بسیار قوی است!»
زمانی که کربی با نام کوچک خود برای DiY شروع به دیجی کرد، به عشق نوجوانی خود به هیپ هاپ و الکترو بازگشت. Rick "Digs" Down به دیسکو و فانک متمایل شد، و او و Pete "Woosh" Birch به سرعت با نام تجاری Served Chilled خود به یک گروه DJ قدرتمند تبدیل شدند. Simon "DK" Smith رئیس خانه مناسب DiY بود، که ترجیح می داد رکورد بخرد تا غذا. در همین حال، هریسون «در قلب یک بچه مستقل» بود که پس از سه تلاش فاجعه‌بار، دی‌جی را کنار گذاشت.
کتاب او مملو از حکایات رنگارنگ است، مانند بز، چشم‌هایی که از سرش بیرون می‌آیند، به اسبی در خیمه‌های هرم در گلستونبری 1990 خیره می‌شود، یا دی‌جی پز با جعل هویت ساشا، زمانی که دی‌جی فوق‌ستاره به‌زودی توسط برف بازداشت می‌شود. وقتی DiY یک شب را در Haçienda میزبانی کرد، جایی که در وهله اول موسیقی هاوس را روشن کرده بودند، خدمه پس از اینکه یکی از اعضا در حال سیگار کشیدن علف هرز گرفتار شد، اخراج شدند و دی جی ها شخصاً توسط قهرمانان دوران کودکی خود از عرشه خارج شدند. ، تونی ویلسون و پیتر هوک. هریسون می‌گوید، «دی‌ای» به عقب دعوت شد، اما دوباره به خاطر سطل زباله اتاق VIP بیرون انداخته شدند، که باعث شد رئیس امنیت باشگاه آنها را به صدا درآورد، هریسون می‌گوید: «بدتر از دوشنبه‌های شاد».
هریسون مراقب است که دشنام‌های DiY را در زمینه اجتماعی و سیاسی خود بیان کند. یکی دیگر از لحظات مهم در کتاب او Castlemorton است، جشنواره رایگان یک هفته ای بدنام که در مه 1992 در Worcestershire برگزار شد. تعهد DiY به موسیقی هاوس، در کنار افرادی مانند John Coltrane، De La Soul و جورج کلینتون، آنها را متمایز کرد. بقیه سیستم‌های صوتی «تکنوی خون دماغ» مانند Spiral Tribe که در این گوشه عجیب و غریب از انگلستان ادغام شده‌اند. کتاب با نگاه هریسون و توس به محل در شب اول آغاز می شود، که هریسون آن را به عنوان "یک عملیات نظامی غول پیکر، یا شاید موجودی عظیم و تاریک با ردیف های بی پایان چشمان سفید روشن" توصیف می کند.
هریسون اکنون می‌گوید: «کسلمورتن احتمالاً بهترین روابط عمومی‌ای بود که تا به حال انجام داده‌ایم، با توجه به محبوبیت چادر آنها – و پیامدهای برجسته این رویداد. مایکل اسپایسر، نماینده محلی مجلس مدعی شد که خدمه حزب آزاد "ترکیب شده اند تا جامعه محلی را به وحشت انداخته باشند تا جایی که برخی از ساکنان مجبور به درمان روانپزشکی شوند" و خشم منجر به قانون عدالت کیفری و نظم عمومی (CJA) در سال 1994 شد که غیرمجاز را جرم انگاری کرد. رویدادهای پخش موسیقی که با «انتشار ضرب‌های تکراری متوالی» مشخص می‌شود.
در کتاب هریسون CJA را به عنوان "دیوانگی، هم خنده دار و هم شوم" توصیف می کند. او اکنون با تأمل در مورد آن می‌افزاید: «در CJA مواردی وجود داشت که بدتر از بیت ریو بود: حق صدها ساله سکوت پس از دستگیری را لغو کرد، زندان‌ها را خصوصی کرد، سواب‌های DNA و احکام بزرگسالان را برای نوجوانان معرفی کرد.»
سال‌های بین کسلمورتون و تصویب قانون CJA باعث تقویت DiY شد. آنها با سایر سیستم های صوتی Midlands همکاری کردند تا گروه فعال All Systems No! را تشکیل دهند و حدود 50000 پوند برای مبارزه با CJA جمع آوری کردند. هریسون می‌گوید: آنها برای شرکت در یک سری راهپیمایی‌های اعتراضی در سال 1994 به اتوبوس‌هایی که به لندن می‌رفتند یارانه پرداخت کردند که «بسیاری از آن‌ها به شرایط کمیک ختم می‌شدند»، همانطور که اعضای DiY (از جمله هریسون) برهنه شدند تا به دیگر رقصندگان مهمانی سیاسی بپیوندند. در فواره های میدان ترافالگار در اولین دموی "Kill the Bill". هریسون آن روز – نه برای اولین بار – در یک سلول پلیس قرار گرفت و او ادعا می کند که توسط افسران ضد شورش مورد حمله قرار گرفته است. او می‌گوید: «ما هرگز قرار نبودیم برنده شویم، اما مطمئناً آن را خوب انجام دادیم و با انجام این کار خندیدیم، و اگر DiY یک سنگ نوشته بود، تقریباً همین است.»
دوگانگی بین خشم اجتماعی و زیاده‌روی لذت‌گرایانه شروع به فروپاشی کرد زیرا یکی از انگیزه‌ها جایگزین دیگری شد. ارجاعات هریسون به مواد مخدر در سرتاسر Dreaming in Yellow مکرر و صریح است. آنچه گم شده است، عواقب تاریک تر استفاده همه جانبه مواد مخدر توسط DiY – و در واقع، نسل دیوانه است. هریسون اذعان می کند: "ما مردم را در تاریکی از دست دادیم." خیلی ها معتاد شدند و هنوز هم معتاد هستند. بسیاری از مردم پاک هستند. من در سال 2008 برای بازپروری خودم رفتم.
هریسون اکنون به عنوان مشاور برای افرادی که مشکلات مصرف مواد دارند کار می کند. او می خندد: «به آنچه می دانی بچسب،» اما بعد جدی می شود. ما به عنوان نسل دیوانه، خودمان را سوزاندیم و هر چهار نفری که در قلب آن بودیم، قطعاً سلامت عقل خود را قربانی DiY کردیم.»
هریسون و برچ در سال 1997 با یکدیگر اختلاف نظر داشتند، هریسون به سانفرانسیسکو نقل مکان کرد و DiY "دیگر هرگز مثل قبل نبود". (این زوج یک دهه بعد با بازگشت هریسون به بریتانیا تشکیل شدند.) "دیگز" که اکنون با نام گریس سندز شناخته می شود، تنها دی جی واقعا فعال از مجموعه است: یک چهره کلیدی در صحنه عجیب لندن با اقامت در فرقه. مهمانی NYD آدونیس، که به طور منظم نقش گلستونبری را برای Block 9 NYC Downlow بازی می کند.
از زمان مرگ توس، خدمه رسما منحل شدند. آیا این واقعاً پایان است؟ هریسون نتیجه می گیرد: «ما واقعاً هرگز دست از DiY بودن برنداشتیم. مثل کار کردن برای تسکو نبود. این یک انتخاب سبک زندگی برای ما نبود – این یک ماموریت مادام العمر برای تغییر جهان از طریق موسیقی با کیفیت، رفاقت و مهمتر از همه، عشق بوده است. شما هرگز نمی توانید یک حالت ذهنی را از بین ببرید. ماموریت ادامه دارد.»
Dreaming in Yellow: The Story of DiY Sound System اکنون منتشر شده است که توسط Velocity Press منتشر شده است

source