بررسی بازی Pacific Drive

بازی Pacific Drive اثری در ژانر بقاست که برای پلتفرم‌های Playstaion 5 و کامپیوترهای شخصی عرضه شده. این بازی اولین عنوان ساخته شده به دست استدیوی Ironwood است. در سال‌های اخیر، بازی‌های زیادی در ژانر بقا منتشر شده که اکثرا کپی یکدیگرند و به ندرت شاهد بازی‌هایی با ایده‌های نو همچون Subnautica بوده‌ایم. آیا اولین بازی استدیوی آیرن وود می‌تواند خود را به عنوان یک ایده ناب در ژانر بقا مطرح کند یا با یک کپی تکراری و فراموش‌شدنی در این ژانر طرف هستیم؟

آن‌چه از اولین لحظات بازی می‌درخشد، فضا و حال و هوای درگیرکننده آن است. اتمسفر بازی Pacific Drive ترکیبی از فیلم‌های علمی تخیلی دهه 80 و 90 میلادی با بازی همچون Half Life است. فضای رازگونه بازی چیزی است که کاوش در محیط‌ها را برای یافتن آیتم‌های مختلف، لذت‌بخش می‌کند. این اتمسفر جذاب هنگامی که با دو ضلع موسیقی دوست‌داشتنی و گرافیک هنری بازی ترکیب می‌شود، مثلث را تکمیل کرده و اثری را مقابل چشمان‌مان قرار می‌دهد که در کمتر بازی از ژانر بقا دیده‌ایم. رانندگی در جاده‌های مه‌آلود یا بارانی در حالی که موسیقی از رادیوی اتومبیل‌مان پخش می‌شود، از لحظات لذت‌بخشی است که تجربه Pacific Drive را ارزشمند می‌کند.

علاوه بر هم‌خوانی بی‌نظیر آهنگ‌های انتخاب شده برای رادیو، موسیقی ساخته شده برای بازی نیز کیفیت بسیار بالایی دارد و ضلع دیگر تکمیل کننده فضای عمیق بازی است. توسعه‌دهندگان در انتخاب آهنگ‌ساز بازی‌شان کم نگذاشته و حاصل، اثر با کیفیتی شده که در سطح موسیقی بازی‌هایی با بودجه بسیار بالاتر قرار می‌گیرد.
تکمیل کننده مثلث جذابیت Pacific Drive، گرافیک هنری دوست‌داشتنی آن است. محیط‌های متنوع بازی با جزییاتی طراحی شده‌اند که همگی در راستای هویت جذاب بازی حرکت می‌کنند. در این اثر از جنگل‌هایی با درختان بلند کاج تا باتلاق‌های مخوف و حتی مناطق متروکه صنعتی را تجربه می‌کنیم. فضای مه‌آلود جنگل‌ها، ترس از آنچه در باتلاق‌ها مخفی شده و نور تند قرمز چراغ‌ها، با اینکه دائما به ما بابت محیط اطراف هشدار می‌دهند، اما لذت نشستن پشت فرمان اتومبیل‌ و گوش دادن به آهنگ جذاب ایندی راکی که از رادیو پخش می‌شود را دوچندان می‌کنند. هویت مستقلی که Pacific Drive خود را با آن به گیمر معرفی می‌کند، چیزی است که آن‌را از سایر بازی‌های هم‌شکل‌اش در ژانر بقا که کپی‌های آخرالزمانی یا مبتنی بر زامبی یکدیگرند، جدا کرده و حرفی تازه در این ژانر می‌زند.

مثلث جذابی که به آن پرداختیم، با داستانی درخور همراه می‌شود تا بیش از پیش یادآور حال و هوای سریالی همچون Stranger Things باشد. هنگامی که بازی موفق می‌شود تا گیمر را درون فضای عمیق خود بکشد، داستان بازی دست گیمر را گرفته و او را به سفری جذاب می‌برد. آنچه در داستان Pacific Drive می‌بینیم، کشف ناشناخته‌ها و فرار از جهانی بی‌رحم است که ما را به درون خود کشیده.دشمن‌های بازی (که با نام ناهنجاری‌ها معرفی می‌شوند) از تنوع قابل قبولی برخوردارند. برخی از دشمن‌ها، مانکن‌هایی بی‌حرکت هستند که در صورت برخورد با آن‌ها، منفجر می‌شوند و گروهی دیگر، موجوداتی پرنده بوده که هنگامی که اتومبیل‌مان را رویت می‌کنند، با قلاب‌های خود به آن چسبیده و به سرعت حرکت‌اش می‌دهند. با پیشروی در داستان، به مرور دشمنانی خطرناک‌تر معرفی می‌شوند و اصلی‌ترین دشمن بازی، یعنی جهان Pacific Drive نیز خشن‌تر شده و جدی‌تر از قبل، مقابل گیمر قرار می‌گیرد.
جهان بازی، بسیار بی‌رحم است و با پیش‌روی در داستان، بی‌رحم‌تر نیز می‌شود. از طرفی دشمنان به طور مداوم، مزاحم‌مان می‌شوند و جهان بازی نیز با طوفان‌های سهمگین‌اش، تلاش می‌کند تا ما را از محیط فراری دهد. اگر در سفرمان با شکست مواجه شویم، تمام آیتم‌های‌مان را از دست خواهیم داد. می‌توان Pacific Drive را بازی سختی دانست که توانایی‌های گیمر در بقا را به چالش می‌کشد. با این‌حال این بازی جلوی هیچ گیمری را برای لذت‌بردن از زیبایی‌های‌اش نمی‌گیرد. وجود آپشن‌های مختلف در تنظیم سختی بازی، امکان شخصی‌سازی بسیاری از جنبه‌های سختی بازی از آب‌وهوا گرفته تا خرابی اتومبیل را به گیمر می‌دهد. وجود این ویژگی، هم دوست‌داران بازی‌های ماجراجویی را به سمت خود می‌کشد و هم طرفداران دو آتشه ژانر بقا را به خود جلب می‌کند. تلاش آیرن وود برای ارائه اثری متفاوت در ژانر بقا تا حد زیادی موفق بوده، اما اکثر جاده‌ها دست‌انداز دارند و جاده‌ای که Pacific Drive در آن می‌راند نیز خالی از دست‌انداز نیست.

 Pacific Drive مانند اکثر بازی‌های ژانر بقا، یک بازی جهان‌باز نیست و در این بخش نیز تلاش کرده تا متفاوت باشد. در این بازی یک هاب وجود دارد که در قالب یک گاراژ و نقطه امن معرفی می‌شود. روند گیم‌پلی بازی به این صورت است که هدف و مسیر دست‌یابی به آن‌را در گاراژ انتخاب و پس از طی کردن مسافتی کوتاه، به آن نقطه سفر می‌کنیم و در نهایت باید برای بازگشت به گاراژ، انرژی جمع‌آوری کرده تا بتوانیم با عبور از پرتالی که باز کرده‌ایم به گاراژ برگردیم. فارق از هدف، این چرخه‌ای است که همواره در Pacific Drive  تکرار می‌شود و شیرازه گیم‌پلی این بازی را تشکیل می‌دهد. این فرمول متفاوت شاید برای چند ساعت جذاب و تازه باشد، اما پس از مدتی خسته‌ کننده می‌شود.
با اینکه گشت‌وگذار در محیط با اتومبیل، گوش دادن به موسیقی دوست‌داشتنی و غرق شدن در اتمسفر بازی، لذت‌بخش است؛ اما از خسته‌کننده شدن روندی که به آن اشاره کردیم، نمی‌توان فرار کرد. حتی تنوع محیط‌های بازی نیز نمی‌تواند جلوی تکراری شدن گیم‌پلی را بگیرد. این مشکلی است که هیچ جذابیتی نمی‌تواند آن‌را کمرنگ کند. البته دست‌اندازهای گیم‌پلی Pacific Drive در این‌جا تمام نمی‌شود. هنگامی که برای اولین بار وارد گاراژ بازی می‌شویم، منوهای مربوط به ساخت آیتم و عملکرد آن‌ها، به خوبی آموزش داده می‌شود تا به راحتی با گیم‌پلی بازی گره خورده و عناصر آن‌را بدون سردرگمی بشناسیم. اکثر منوهای بازی نظیر بخش دارایی‌ها یا ساخت آیتم، ساده بوده و گیمرها را چندان به دردسر نمی‌اندازد. اما این نقطه قوت را نمی‌توان به طور یک‌دست در تمام منوهای بازی دید. به عنوان مثال دستگاهی بزرگ‌ برای ساخت آیتم‌های پیشرفته‌تر در هاب بازی وجود دارد که با اندکی پیش‌روی در داستان پیش روی‌مان قرار می‌گیرد. منوی پیچیده و گیج‌کننده مربوط به این دستگاه همچون وصله‌ای بدترکیب در کنار منوهای ساده بازی قرار گرفته و اجازه نمی‌دهد که با خیال راحت از سادگی منوهای Pacific Drive تعریف کنیم.

اما تلاش Pacific Drive در متفاوت بودن در ژانر بقا، علی‌رغم تمام دردسرها، منجر به پیدایش یکی از مهم‌ترین عناصر گیم‌پلی‌اش نیز شده‌است. این عنصر به خوبی با نقاط قوت بازی هماهنگ شده و سبب درخشش آن می‌شود. اتومبیل بازی، شاید در نگاه اول یک استیشن خانواده رنگ و رو رفته تولید دهه هشتاد میلادی به نظر برسد، اما مهم‌ترین چرخ‌دنده گیم‌پلی بازی است. این وسیله نه تنها بخشی اساسی از داستان و تنها ابزار بازی برای طی کردن مسافت‌های طولانی در محیط است، بلکه ‌مهم‌‌ترین بخش بقای بازی را نیز شامل می‌شود. عمده مکانیک‌های بقا در Pacific Drive، در توجه به سلامتی اتومبیل و استفاده از ابزارهای مختلف برای ارتقا و بهبود سلامتی آن خلاصه می‌شود. اکثر لوازمی که در ساختمان‌های کوچک و بزرگ محیط بازی پیدا می‌کنیم، صرف ساخت آیتم‌هایی برای ارتقا، تعمیر و شخصی‌سازی اتومبیل‌مان می‌شود و این، نوعی حس دوستی بین گیمر و وسیله نقلیه‌اش ایجاد می‌کند.
حتی ممکن است حین گشت‌وگذار در محیط به اتومبیل‌مان آسیبی برسد که منجر به ایجاد خصوصیات رفتاری ناگهانی در آن شود؛ نقص‌هایی که از مشکل در تنظیم فرمان تا رفتار خودسر برف پاک‌کن‌ها را شامل می‌شود.  ویژگی جالبی برای رفع ایرادات رفتاری اتوموبیل بازی قرار داده شده و آن، وجود دستگاهی است که مشکلات اتومبیل را به شکل جالب حدس و گمان و پرسش و پاسخ رفع می‌کند. این عنصری مثبت است چراکه سبب توجه بیش‌تر گیمر به اتومبیل‌اش می‌شود. چیزی شبیه به توجه به نیازهای انسان در سایر بازی‌های ژانر بقا.

توسعه‌دهندگان Pacific Drive در قرار دادن این ویژگی‌ها هوشمندی به خرج داده‌اند چراکه نه تنها به اتومبیل بازی شخصیت داده بلکه به خوبی مکانیک‌های ژانر بقا را به شیوه خاص خود در بازی پیاده‌سازی می‌کند. گره خوردن اتومبیل در تار و پود گیم‌پلی و سایر عناصر بازی سبب شده تا به چیزی فراتر از یک وسیله نقلیه و بیشتر به یار همراه گیمر تبدیل شود که او را در فراز و نشیب داستان، همراهی می‌کند.

ژانر بقا، پر از عناوین تکراری است. این ژانر از بازی‌های جهان باز آخرالزمانی یا مبتنی بر زامبی که گیم‌پلی و حال و هوایی یکسان دارند، پر شده‌است. در ژانری که درصد زیادی از بازی‌های‌اش از دست یکدیگر کپی می‌کنند، به ندرت می‌توان آثاری را یافت که حرف جدیدی برای گفتن دارند. اما Pacific Drive تلاش کرده تا از عناصر این ژانر برای ارائه تصویری تازه و متفاوت استفاده کند. این بازی از ژانر بقا بهره می‌گیرد تا رابطه‌ای عاطفه‌ای میان یک اتومبیل و گیمر برقرار کند و سپس آن‌ها را در جاده‌های ناشناخته جهانی مرگ‌بار رها می‌کند تا یک ماجراجویی دو نفره را تجربه کنند. اولین اثر استدیوی آیرن وود را می‌توان یکی از آثار درخشان ژانر بقا دانست.