سال‌ها پس از کشف کودک لاپدو، گروهی از پژوهشگران که اولین کاوش‌ها را نیز انجام داده بودند، تأیید کردند این کودک با ظاهر غیرمعمول، هزاران سال پس از انقراض نئاندرتال‌ها زندگی کرده است. اگر این اسکلت واقعاً ترکیبی از هر دو گونه باشد، همان‌طور که برخی دانشمندان معتقدند، اثبات می‌شود که ژن‌های نئاندرتال‌ها تأثیر چشمگیری بر جمعیت انسانی آن دوره داشته‌اند و ویژگی‌های ظاهری نئاندرتال‌ها، برای بیش از ده هزار سال در میان انسان‌ها باقی مانده‌اند.
کودک لاپدو هزاران سال پس از انقراض نئاندرتال‌ها زندگی کرده است
بااین‌حال، بقایای کودک لاپدو تاکنون هیچ دی‌ان‌ای مستقیمی ارائه نکرده که بتواند خویشاوندی او را با نئاندرتال‌ها ثابت کند. اما ظاهر و قدمت این اسکلت همچنان احتمال وجود چنین پیوندی را باز می‌گذارد. بتان لینزکات، نویسنده‌ی اصلی مطالعه از دانشگاه آکسفورد، اظهار داشت: «اینکه توانستیم با موفقیت سن این کودک را تعیین کنیم، حس شگفت‌انگیزی داشت. گویی توانستیم بخش کوچکی از داستانش را به او بازگردانیم و این امتیازی بزرگ است.»
امروزه دیگر این ایده که نئاندرتال‌ها و اجداد انسان‌های امروزی با هم آمیزش داشته‌اند، عجیب یا دور از ذهن به نظر نمی‌رسد. در واقع، شواهد نشان می‌دهد که این تعامل در سراسر اوراسیا رخ داده است. حتی برخی افراد با انجام آزمایش‌های ژنتیکی، میزان ژن‌های نئاندرتالی خود را محاسبه کرده‌اند؛ رقمی که در برخی موارد تا چهار درصد از تفاوت‌های ژنتیکی میان این دو گونه را شامل می‌شود.
از سال ۱۹۹۸ تاکنون، چهار تلاش برای تعیین قدمت بقایای کودک لاپدو انجام شده بود که همگی به دلیل تخریب و آلودگی کربنی استخوان‌ها با شکست مواجه شدند. اما سرانجام، پیشرفت علم این امکان را فراهم کرد و نتایج به‌دست‌آمده، دیدگاه‌های پیشین درباره‌ی چگونگی دفن او را تغییر داد.
بیشتر بخوانید
محققان با استفاده از نمونه‌ی استخوان زند راست این کودک، میزان تجزیه رادیوکربن را در یکی از اجزای اصلی کلاژن، اندازه‌گیری کردند. این روش که برای بقایای بسیار تخریب‌شده به کار می‌رود، نشان داد استخوان‌ها بین ۲۷٬۷۸۰ تا ۲۸٬۵۵۰ سال قدمت دارند.
اما نئاندرتال‌ها تقریباً ۴۰ هزار سال پیش منقرض شدند. برخی استخوان‌های حیوانی دفن‌شده در کنار کودک، مانند استخوان لگن گوزن سرخ، بسیار قدیمی‌تر از خود اسکلت بودند. این امر نشان می‌دهد که برخلاف فرضیات قبلی، حیوانات در جریان آیین دفن کشته نشده‌اند، بلکه احتمالاً برای ایجاد ساختاری در محل دفن به کار رفته‌اند.
بررسی‌های جدید همچنین نشان می‌دهد زغال چوب‌های کشف‌شده در محل دفن حداقل ۱۵۰ سال قدیمی‌تر از اسکلت کودک هستند. این کشف نیز فرضیه‌ی آیین سوزاندن جسد هنگام دفن را رد می‌کند.
source