در دوران آپولو، فضانوردان گزارش دادند که خاک ماه به لباس‌های فضایی آن‌ها می‌چسبید و در داخل فضاپیما روی تمامی سطوح پخش می‌شد. پس از بازگشت به زمین، آن‌ها همچنین علائمی مانند سرفه، تحریک گلو، آبریزش چشم و تاری دید را گزارش کردند.
در مطالعه‌ای که ناسا در سال ۲۰۰۵ بر اساس گزارش‌های شش فضانورد آپولو انجام داد، تأثیر کلی گرد و غبار ماه بر سیستم‌های فعالیت‌های برون‌فضایی (EVA) ارزیابی شد. این مطالعه نتیجه گرفت که بزرگ‌ترین خطرات سلامتی شامل «کاهش دید» و «استنشاق و تحریک سیستم تنفسی» بود.
بیشتر بخوانید:
به گفته‌ی وانگ، سیلیکا مستقیماً باعث سیلیکوزیس می‌شود که معمولاً به عنوان یک بیماری شغلی برای کارگران معدن و ساختمان شناخته می‌شود. سیلیکوزیس و قرارگرفتن در معرض گرد و غبار سمی آهن شباهت زیادی به بیماری پنوموکونیوز کارگران معدن زغال‌سنگ دارد که در میان معدن‌کاران رایج است و به‌طور غیررسمی به عنوان بیماری ریه سیاه شناخته می‌شود.
گرد و غبار مریخی علاوه بر تحریک ریه، مشکلات تنفسی و بینایی، به دلیل ترکیبات سمی آن نیز شناخته شده است. این ترکیبات شامل پرکلرات‌ها، سیلیکا، اکسیدهای آهن (زنگ آهن)، گچ و مقادیر کمی از فلزات سمی مانند کروم، بریلیم، آرسنیک و کادمیم هستند که میزان دقیق آن‌ها هنوز به‌طور کامل مشخص نیست.
روی زمین، تأثیرات سلامتی ناشی از قرارگرفتن در معرض فلزات یادشده به‌طور گسترده‌ای مورد مطالعه قرار گرفته است. وانگ و تیمش از این داده‌ها برای ارزیابی خطراتی که این عناصر برای فضانوردان در مأموریت‌های آینده به مریخ ایجاد می‌کنند، استفاده کرده‌اند:
درمان فضانوردان در مریخ به‌طور قابل‌توجهی دشوارتر است، زیرا زمان انتقال بسیار طولانی‌تر از مأموریت‌های پیشین به ایستگاه فضایی بین‌المللی (ISS) و ماه است. در این شرایط، ما باید برای طیف وسیعی از مشکلات سلامتی که فضانوردان ممکن است در مأموریت‌های طولانی‌مدت خود دچار آن شوند، آماده باشیم.
source