هر از گاهی خودرویی عرضه می‌شود که تمام تصورات و تفکرات رایج را زیر و رو می‌کند. این اتفاق ممکن است به دلیل استفاده از فناوری جدید باشد، یا به این خاطر که آن خودرو کارش را بهتر از بقیه انجام می‌دهد، یا حتی فقط به این دلیل که خودروی بهتری را با قیمتی کمتر از رقبا ارائه می‌دهد. فارغ از دلیل، تمام خودروهایی که در این لیست قرار دارند، در زمان خود “غول‌کش” بوده‌اند؛ یعنی توانسته‌اند رقبای بزرگتر، گران‌تر و جاافتاده‌تر از خود را به چالش بکشند و شکست دهند. شاید همه این خودروها به فروش میلیونی نرسیدند، اما هر کدام در بخش مربوط به خود در بازار خودرو تأثیرگذار بودند و آن بخش را به سمت بهتر شدن هدایت کردند.
در این لیست ۲۱ خودروی کلاسیک غول‌کش را به ترتیب زمانی معرفی می‌کنیم:
۱. ۱۹۲۳ Austin Seven
در زمانی که انتخاب بسیاری از مردم خرید یک موتورسیکلت بود یا تلاش برای خرید یک خودروی بسیار گران‌تر، آستین سون وارد بازار شد تا گزینه‌ای کاربردی با قیمتی مناسب ارائه دهد. بر خلاف “سایکل‌کارهای” ابتدایی (خودروهای بسیار سبک و ارزان با حداقل امکانات، اغلب با دو چرخ مثل موتورسیکلت) که آستین با معرفی سون ضربه مهلکی به آن‌ها زد، آستین سون چهار صندلی داشت و می‌شد با راحتی قابل قبولی از آن برای سفرهای طولانی‌تر استفاده کرد.
با اینکه آستین کوچک به اندازه فورد مدل T فروش نداشت، اما سون خودروسازان رقیب را تحریک کرد تا مدل‌هایی با قیمت مشابه و پایین بسازند تا رانندگی با خودرو را برای قشر وسیع‌تری از مردم امکان‌پذیر کنند. همچنین این مدل به یک شریان حیاتی مالی برای شرکت آستین تبدیل شد و تمرکز شرکت را بیشتر به سمت ساخت مدل‌های ارزان‌قیمت سوق داد، نه سدان‌های بزرگ با تیراژ پایین.
۲. ۱۹۳۲ MG J2 Midget
ام‌جی J2 کاری را برای خریداران قبل از جنگ جهانی دوم انجام داد که مدل‌های Midget و MGB در دوره پس از جنگ به آن دست یافتند؛ یعنی ارائه یک خودروی اسپرت واقعی به رانندگان مشتاق، بدون برچسب قیمت نجومی. مدل J2 با قیمت ۱۹۹ پوند و ۱۰ شیلینگ، برای افراد عادی نیز در دسترس بود. اگرچه در آن زمان ارزان محسوب نمی‌شد، اما باعث شد بسیاری دیگر از خودروهای اسپرت گران به نظر برسند، در حالی که سریع‌تر هم نبودند.
مدل‌های خاص‌تر J3 و J4 بسیاری از خودروهای قدرتمندتر را در پیست‌های مسابقه تحقیر کردند، و مدل J2 با فروش ۲۰۸۳ دستگاه بین سال‌های ۱۹۳۲ تا ۱۹۳۴، در جاده‌ها نیز بسیار محبوب شد. این خودرو همچنین الگویی برای خودروهای اسپرت بعدی ام‌جی تعیین کرد و نشان داد که رانندگی لذت‌بخش و سریع لازم نیست فقط در انحصار عده‌ای ثروتمند باشد. ام‌جی با تسخیر تخیل بسیاری از رانندگان علاقه‌مند، کار را برای رقبا بسیار دشوار کرد تا فرصت دیده شدن پیدا کنند.
۳. ۱۹۴۸ Osca MT4
اوسکا نامی است که می‌توانست به راحتی به یک یادداشت حاشیه‌ای دیگر در میان خودروسازان اسپرت ایتالیایی تبدیل شود، اما موفقیت‌های این شرکت بولونیایی در مسابقات، شهرتی بسیار فراتر از اندازه کسب‌وکارش برای آن به ارمغان آورد. MT4 یک مدل کلیدی در این داستان موفقیت بود که بین سال‌های ۱۹۴۸ تا ۱۹۶۶ منجر به ۹۲ پیروزی مطلق و ۱۰۹ پیروزی در کلاس‌های مختلف مسابقه شد.
اوسکا می‌توانست به راحتی با تمرکز بر قوانین حجم موتور و اجتناب از رقابت با ماشین‌های قدرتمندتر، تنها به پیروزی در کلاس خود رضایت دهد. با این حال، مدل‌های MT4 نه تنها در کلاس ۱۵۰۰ سی‌سی برتری داشتند، بلکه این خودروها به لطف موتورهای پیشرفته با میل‌سوپاپ دوبل بالاسر، به طور معمول رقبای دارای موتورهای بسیار بزرگتر را نیز شکست می‌دادند.
۴. ۱۹۵۳ Porsche 550 Spyder
اولین خودروی پیست اختصاصی پورشه، در عین حال کاملاً قابل استفاده در جاده نیز بود، که آن را برای رقابت در پیست نوربرگ‌رینگ آلمان ایده‌آل می‌ساخت. به درستی در چارچوب این مقاله، در اولین مسابقه خود، ۵۵۰ اسپایدر چابک، سریع و سبک‌وزن به دلیل اینکه چگونه دور رقبایش در پیست می‌چرخید، لقب “غول‌کش” را گرفت.
حتی در این پیست سریع، خودروهایی با موتورهای بسیار بزرگتر نمی‌توانستند به پورشه خنک‌شونده با هوا نزدیک شوند. موتور ۱۴۹۸ سی‌سی آن به خودرو حداکثر سرعت ۱۳۸ مایل بر ساعت (حدود ۲۲۲ کیلومتر بر ساعت) می‌داد و این عملکرد باعث شد پورشه چه در مسابقات و چه در جاده به شرکتی جدی و قابل حساب تبدیل شود، به خاطر توانایی خودروهایش در پیشی گرفتن از رقبای سنگین‌وزن و قدرتمند.
۵. ۱۹۵۷ Abarth-Fiat 750
تعداد کمی خودروساز توانسته‌اند با امکانات کم، دستاوردهای زیادی داشته باشند، اما آبارث استعداد خاصی در ساخت خودروهای اسپرت درخشان از قطعات ساده و معمولی فیات داشت. مدل ۷۵۰ نمونه‌ی کاملی از این هنر است؛ چگونه موتور ساده فیات ۶۰۰ را گرفت و حجم آن را به ۷۴۷ سی‌سی افزایش داد.
با انجام این کار، قدرت افزایش یافت و به آبارث کوچک حداکثر سرعتی در حدود ۱۰۰ مایل بر ساعت (حدود ۱۶۰ کیلومتر بر ساعت) داد، البته بسته به نوع بدنه‌ای که روی آن نصب می‌شد. مدل‌های رودستر و کوپه برای آبارث-فیات ۷۵۰ استفاده شدند که تمام ظرافت و استایل مدل‌های بزرگتر آلفا رومئو یا فیات را داشتند. با این حال، این خودروهای بزرگتر عملکرد پرنشاط و سرزنده مدل ۷۵۰ را نداشتند، موضوعی که در سال ۱۹۵۷ با پیروزی در کلاس خود در مسابقه معروف میله میلیا (Mille Miglia) برجسته شد.
۶. ۱۹۵۷ Lotus Elite
در زمانی که بسیاری از شرکت‌های نوپای سازنده خودروهای اسپرت هنوز به شاسی‌های نردبانی ساده متکی بودند، لوتوس با اولین خودروی جهان با ساختار مونوکوک (یکپارچه) قابل استفاده ساخته شده از فایبرگلاس، پا به میدان گذاشت. همین نوآوری به تنهایی می‌توانست ضربه بزرگی به بسیاری از رقبا وارد کند، اما آیرودینامیک عالی خودرو، وزن کم و فرمان‌پذیری بی‌نظیر، همگی به توانایی آن در خجالت‌زده کردن و شکست دادن رقبای اسپرت قدرتمندتر افزودند.
عنصر غول‌کش دیگر الیت، موتور آن بود که یک واحد ساخت کاونتری-کلیماکس بود و کاملاً با فلسفه وزن حداقل خودرو همخوانی داشت این خودرو می‌توانست به سرعت ۱۳۰ مایل بر ساعت (حدود ۲۰۹ کیلومتر بر ساعت) دست یابد. این مدل ۹۸۸ دستگاه فروش داشت و به لوتوس کمک کرد تا تصویر خود را تغییر داده و به یک بازیگر جدی در بازار خودروهای اسپرت تبدیل شود.
۷. ۱۹۵۷ Lotus Seven
اگر الیت نمایانگر مهندسی پیشگامانه لوتوس بود، Seven در همان سال نشان‌دهنده درایت تجاری کالین چاپمن (بنیان‌گذار لوتوس) بود. در حالی که شاسی لوله‌ای و بدنه ساده آن مشابه مدل‌های قبلی و بسیاری از رقبا بودند، سون همه این کارها را بهتر انجام داد و از قطعات ارزان و متداول موجود در بازار استفاده کرد. با ساخت سون تا حد امکان سبک و ساده، این خودرو بسیار سریع و خوش‌فرمان نیز بود.
برای طرفداران خودروهای اسپرت، این تمام چیزی بود که می‌خواستند و سون همه این‌ها را در یک بسته خود-مونتاژی کم‌هزینه ارائه می‌داد که می‌شد از آن برای موتوراسپرت آخر هفته نیز استفاده کرد. در پیست یا جاده، کمتر خودرویی با همان قیمت می‌توانست به سون نزدیک شود.
۸. ۱۹۵۹ Devin C
دوین سی ایده اصلی بیل دوین، بنیان‌گذار شرکت بود. او که یک راننده مسابقه مشتاق بود، پتانسیل مدل جدید شورولت کورویر و موتور شش سیلندر تخت آن را دید. او این موتور و گیربکس آن را در شاسی سبک‌وزن خود جای داد و روی آن را با بدنه‌ای از فایبرگلاس پوشاند. نتیجه یک خودروی اسپرت دونفره سریع، چابک و زیبا بود.
شاید داستان دوین سی همین‌جا به پایان می‌رسید، اما برادران گرانولی، که از قبل هم رانندگان مسابقه معروفی بودند، این خودرو را قرض گرفتند و به آزمایش‌های سرعت بونویل بردند، جایی که سرعت آن به صورت غیررسمی ۱۶۵ مایل بر ساعت (حدود ۲۶۵ کیلومتر بر ساعت) ثبت شد. آن‌ها به این قانع نبودند و سپس خودرو را برای مسابقات درگ در کالیفرنیای جنوبی بردند و چندین رکورد ثبت کردند، تا اینکه خودرو به دلیل پیشی گرفتن از بسیاری از رقبای جا افتاده، از مسابقات درگ ممنوع شد!
۹. ۱۹۶۰ Chevrolet Corvair
در سال ۱۹۶۰ که شورولت کورویر عرضه شد، کلاس خودروهای کامپکت در آمریکا برای چند سالی در حال رشد بود. کورویر با در پیش گرفتن رویکردی بسیار متفاوت، تقریباً تمام رقبایش را در مقایسه قدیمی و کسل‌کننده نشان داد. این خودرویی با موتور شش سیلندر تخت آلومینیومی نصب شده در عقب بود که رانندگی عالی، بی‌صدا، اقتصادی و فضای داخلی جاداری داشت.
این مدل جوایز و تقدیرهای زیادی برای شورولت به ارمغان آورد و باعث شد رقبایی مانند مدل‌های فورد منسوخ به نظر برسند. مشکلات بعدی که کورویر در نتیجه انتشار کتاب “ناامن در هر سرعت” (Unsafe at Any Speed) اثر رالف نیدر با آن‌ها روبرو شد، از این واقعیت کم نمی‌کند که این شورولت با بهترین خودروهای آمریکا و اروپا روبرو شد و آن‌ها را شکست داد. یک ادای احترام مناسب به اینکه کورویر در زمان خود چه غول‌کشی بود، این است که شورولت ۱.۸ میلیون دستگاه از آن را در ۹ سال فروخت.
۱۰. ۱۹۶۱ Ginetta G4
برادران واکلت که شرکت Ginetta Cars را تأسیس کردند، قبلاً با مدل‌های قبلی خود به درهای بزرگی نزدیک شده بودند، اما G4 خودروی نقطه عطف آن‌ها بود. اگر توان خرید یک خودروی اسپرت گران‌قیمت را نداشتید، G4 عملکرد و فرمان‌پذیری مورد نظر شما را با قیمتی جذاب‌تر ارائه می‌داد، که دلیل آن فروش بیشتر به صورت کیت (قطعات جداگانه برای مونتاژ توسط خریدار) بود.
مانند لوتوس سون، شاسی لوله‌ای آن سبک و محکم بود، در حالی که بدنه فایبرگلاس منحنی، به G4 ظاهری شیک می‌بخشید. با موتور ۱.۵ لیتری معمولی فورد، G4 می‌توانست به سرعت ۱۱۵ مایل بر ساعت (حدود ۱۸۵ کیلومتر بر ساعت) برسد که آن را هم برای جاده و هم برای پیست عالی می‌ساخت. این اولین خودروی جینتا بود که در تعداد قابل قبولی فروخته شد و اگرچه تیراژ آن با ام‌جی یا ترایمف قابل مقایسه نبود، G4 به راحتی از MGB یا TR4 برتری می‌یافت.
۱۱. ۱۹۶۱ Jaguar E-type
شاید عجیب به نظر برسد که یک ستون اصلی دنیای خودروهای کلاسیک را غول‌کش بدانیم، با این حال جگوار E-type دقیقاً همین بود وقتی در سال ۱۹۶۱ عرضه شد. این خودرویی بود که ظاهری در حد بهترین بدنه‌سازان خاص داشت، به علاوه عملکردی که از آن پشتیبانی می‌کرد. ادعای جسورانه حداکثر سرعت ۱۵۰ مایل بر ساعت (حدود ۲۴۱ کیلومتر بر ساعت) شاید بیشتر هایپ بود تا واقعیت، اما توجه‌ها را به جگوار جلب کرد و آن را به خودروی “باید-داشته-باشی” در دهه ۱۹۶۰ تبدیل کرد.
به سادگی هیچ خودرویی با همان قیمت وجود نداشت که بتواند با عملکرد و سبک E-type رقابت کند، که به این معنی بود که رقبایی مانند آستون مارتین، فراری، جنسن و دیگران نمی‌توانستند با جذابیت جگوار و توانایی آن در برهم زدن نظم موجود در بازار خودروهای گران‌قیمت رقابت کنند.
۱۲. ۱۹۶۱ Mini Cooper
از هر زاویه‌ای که نگاه کنید، مینی کوپر سال ۱۹۶۱ یک غول‌کش بود. نسخه‌های تقویت شده خودروهای خانوادگی ساده چیز جدیدی نبودند، اما کوپر نام “کوپر” (اشاره به جان کوپر معروف) را به خود داشت، به علاوه موتوری ۱ لیتری که ۶۰ درصد قدرت بیشتری نسبت به مدل استاندارد ارائه می‌داد. ترمزهای بهتر، تایرهای بهتر و تعویض دنده دقیق‌تر را هم اضافه کنید، و کوپر نسل کاملاً جدیدی از خودروی اسپرت بود.
این خودرو به سرعت مورد استقبال کسانی قرار گرفت که ممکن بود خودروی رودستر دونفره انتخاب کنند، زیرا متوجه شدند می‌توانند تمام هیجان رانندگی اسپرت را با کاربردی بودن بیشتر چهار صندلی و سقف محکم داشته باشند. موفقیت‌های مینی کوپر در رالی و مسابقات فقط به اعتبار غول‌کشی آن افزود.
۱۳. ۱۹۶۳ Alpine A110
شرکت آلپاینِ ژان رده‌له برای مدتی خودروهای اسپرت جالب و سریع بر اساس قطعات مکانیکی رنو می‌ساخت، اما با عرضه A110 در سال ۱۹۶۳، ناگهان تمام دنیا متوجه این خودروهای موتور عقب غیرمعمول شد، به لطف عملکرد و فرمان‌پذیری رعدآسای آن‌ها. رانندگانی که ممکن بود در حال بررسی خرید پورشه یا لوتوس باشند، حالا یک انتخاب جدید داشتند، و A110 با موفقیت‌هایش در موتوراسپرت از این جایگاه جدید حمایت کرد. یک آلپاین A110 اولین خودرویی بود که در سال ۱۹۷۳ برنده اولین دوره مسابقات جدید قهرمانی رالی جهان شد و به این ترتیب جایگاه شرکت‌هایی مانند فورد، لانچیا، پورشه و ساب را در رالی به طور قاطع تثبیت کرد.
۱۴. ۱۹۶۵ Honda S800
هر کسی که در قصد هوندا برای تبدیل شدن به یک خودروساز جدی شک داشت، کافی بود نگاهی به S800 بیندازد تا متوجه شود شرکت ژاپنی چه قابلیت‌هایی دارد. شاید به اندازه ام‌جی میجت یا ترایمف اسپیت‌فایر فروش نداشت (در مجموع ۲۵۸۵۳ دستگاه S800 ساخته شد)، اما این خودروی اسپرت کوچک دو نفره از نظر مهندسی سال‌های نوری جلوتر بود. موتور چهار سیلندر ۷۹۱ سی‌سی آن می‌توانست هوندا را به سرعت ۱۰۰ مایل بر ساعت (حدود ۱۶۰ کیلومتر بر ساعت) برساند. همچنین می‌توانست تا ۹۵۰۰ دور در دقیقه بچرخد، در عین حال کاملاً قابل اطمینان بود و مصرف سوخت خوبی (۳۵ مایل در هر گالن، حدود ۶.۷ لیتر در هر ۱۰۰ کیلومتر) نیز داشت. فرمان‌پذیری چابک نقطه قوت نهایی برای هوندا S800 بود، که به دنیا نشان داد ژاپن می‌تواند خودروهای اسپرت عالی بسازد که بیش از آنکه قادر به رقابت، بلکه توانایی شکست دادن نام‌های بزرگ موجود در بازار را دارند.
۱۵. ۱۹۶۵ Lancia Fulvia Coupé
رویکرد مهندسی‌محور لانچیا در ساخت خودرو، وقتی نسخه کوپه از فولیا را ارائه دادند، بیش از حد واضح بود. این شرکت ایتالیایی به جای فقط تغییر بدنه سدان، فاصله محوری را حدود ۱۵۰ میلی‌متر (حدود ۵.۹ اینچ) کوتاه کرد و ظاهری متمایز و شیک به آن بخشید. این یک اقدام خوب از آب درآمد، زیرا فولیا فضای نشستن ۲+۲ (دو صندلی کامل در جلو و دو صندلی کوچک در عقب) و رانندگی بسیار مهیج‌تر و واکنش‌گراتر از اکثر رقبای واضح خود مانند MGB GT یا Triumph GT6 ارائه می‌داد. این ویژگی‌ها فولیا را به انتخاب رانندگان با فکر و آگاه تبدیل کرد، در حالی که مدل‌های بعدی، بهبود یافته و با ریشه‌های رالی آن، با حداکثر سرعت ۱۱۵ مایل بر ساعت (حدود ۱۸۵ کیلومتر بر ساعت)، قابلیتی بود که کمتر کوپه‌ای با حجم موتور ۱.۶ لیتر، اگر اصلاً وجود داشت، می‌توانست به آن برسد.
۱۶. ۱۹۷۵ Volkswagen Golf GTI
بحث در مورد اینکه کدام خودرو اولین “هات هچ” (هاچ‌بک سریع و اسپرت) جهان است، ادامه خواهد داشت، اما شکی نیست که فولکس واگن گلف GTI Mk1 این رده از خودروها را عمومی و محبوب کرد. فولکس واگن با تبدیل هاچ‌بک سه در بسیار کاربردی گلف به خودرویی که می‌توانست خودروهای اسپرت واقعی را شکست دهد، عملاً رقابت را از رودسترها و کوپه‌های سنتی گرفت. فولکس واگن گلف GTI کاربردی‌تر و راحت‌تر بود، همچنین سریع‌تر و استفاده روزمره آسان‌تر. دیگر خودروی اسپرت یک تجمل یا چیزی نبود که وقتی مسئولیت‌های خانوادگی پیش می‌آمد مجبور به کنار گذاشتن آن شوید. این خودرویی سریع و سرگرم‌کننده بود که می‌شد با آن به راحتی تا سوپرمارکت هم رفت. از زمان عرضه فولکس واگن گلف GTI، تمام خودروسازان دیگر در حال تلاش برای جبران عقب‌ماندگی بودند.
۱۷. ۱۹۷۶ Škoda Estelle
اشکودا استل، یا ۱۰۵ و ۱۲۰ که در خارج از بریتانیا شناخته می‌شد، یکی از معدود خودروهای اروپای شرقی بود که توانست در نمودارهای فروش خارج از بلوک شرق، تأثیری قابل توجه داشته باشد. بخشی از این موفقیت به دلیل ارزش خرید آن بود، اما دلیل اصلی که استل رقبای اصلی خود را برهم زد، موفقیت‌های آن در مسابقات رالی بود. به نظر می‌رسید هفته‌ای بدون اینکه یک استل در کلاس خود پیروز شود یا در یک رالی کلی برنده شود، نمی‌گذشت – و بخش بازاریابی اشکودا هم این موضوع را به اطلاع همه می‌رساند. این موفقیت‌ها به اشکودا اعتباری داد که هیچ خودروی وارداتی دیگری از اروپای شرقی نمی‌توانست به آن امیدوار باشد و راه را برای مدل‌های مدرن امروزی این شرکت تحت مالکیت فولکس واگن هموار کرد.
۱۸. ۱۹۸۴ Peugeot 205 GTI
همزمان با گسترش رده هات هچ‌ها در اوایل دهه ۱۹۸۰، شاید فکر می‌کردید برای همه بازیگران این بازار جا هست. پژو طور دیگری فکر می‌کرد و با عرضه مدل ۲۰۵ GTI، بیشتر این بخش از بازار را به حاشیه راند. فرمان‌پذیری این خودرو در سطح کاملاً متفاوتی بود و موتور ۱.۶ لیتری آن عملکرد بسیار خوبی ارائه می‌داد. موتور بزرگتر ۱.۹ لیتری سرعت بیشتری هم اضافه کرد، به طوری که شتاب ۰ تا ۶۰ مایل بر ساعت (حدود ۹۶ کیلومتر بر ساعت) در مدل ۱.۹ لیتری ۷.۸ ثانیه بود، در حالی که در مدل ۱.۶ لیتری این زمان ۸.۶ ثانیه بود. در هر صورت، انتخاب ۲۰۵ GTI گزینه‌ای آسان بود برای هر کسی که بیش از هر چیز برای رانندگی هیجان‌انگیز ارزش قائل بود و رقبایی مانند فورد XR3 و فولکس واگن گلف GTI Mk2 را در پی خود درمانده باقی گذاشت.
۱۹. ۱۹۸۷ Daihatsu Charade GTti
دایهاتسو شارید GTti، وقتی کنار بیشتر هات هچ‌ها پارک می‌شد، به دلیل اندازه کوچکش بیشتر شبیه داوود در برابر جالوت آن‌ها بود. اما مانند داوود، GTti برخی رقبای بسیار بزرگ را از پای درآورد و این به دلیل موتور توربوشارژ آن با قدرت ۱۰۰ اسب بخار بود؛ این خودرو اولین خودروی تولید انبوه بود که به ازای هر لیتر از حجم موتور، ۱۰۰ اسب بخار قدرت تولید می‌کرد. در کنار وزن کم آن، GTti شتاب ۰ تا ۶۰ مایل بر ساعت را در ۷.۷ ثانیه طی می‌کرد و حداکثر سرعتش به ۱۱۷ مایل بر ساعت (حدود ۱۸۸ کیلومتر بر ساعت) می‌رسید. این عملکرد برای رقابت با بهترین هات هچ‌های عرضه شده در سال ۱۹۸۷ کافی بود. به همان اندازه چشمگیر بود که شارید چگونه قدرت موتور را به جاده منتقل می‌کرد و چقدر خوب فرمان‌پذیری داشت. جای تعجب نیست که این غول‌کش جمع‌وجور، در نهایت ۲۲۷۷۹۰ دستگاه در سراسر جهان فروخت و از بسیاری رقبای شناخته شده‌تر پیشی گرفت.
۲۰. ۱۹۸۹ Mazda MX-5
افرادی بودند که در زمان عرضه مزدا MX-5، یک خودروی اسپرت ساده شده و دو نفره، در دورانی که بازار به سمت هات هچ‌ها متمایل بود، به این ایده پوزخند زدند. آن‌ها اکنون دیگر نمی‌خندند، زیرا MX-5 بیش از ۱ میلیون دستگاه فروخته و همچنان با قدرت ادامه می‌دهد. مدل اصلی MX-5 (نسل NA) الهام زیادی از لوتوس الان (Lotus Elan) گرفت، از ظاهر آن گرفته تا فرمان‌پذیری چابک و صدای دلنشین و دقیق تعویض دنده. همه این‌ها بیش از اندازه کافی بود تا رانندگان هات هچ را به سمت این رودستر وسوسه کند، و همچنین بازار خودروهای اسپرت ارزان‌قیمت را احیا کند. به زودی، هر خودروساز بزرگی تلاش می‌کرد تا به سطح MX-5 برسد، گرچه هنوز هیچ‌کدام کاملاً موفق به انجام این کار نشده‌اند.
۲۱. ۲۰۰۰ Noble M12
لی نوبل قبلاً با ساخت خودروهای اسپرت موتور وسط مانند Ultima و سپس M10، مهارت خود را در این زمینه نشان داده بود. با این حال، این M12 بود که وضعیت موجود سوپرکارها را برهم زد، وقتی شروع به شکست دادن فراری‌ها و پورشه‌ها در تست‌های جاده‌ای مجلات کرد. آزاردهنده‌تر برای نخبگان دنیای سوپرکار این بود که نوبل این کار را با یک موتور V6 فورد نصب شده در وسط انجام می‌داد. البته باید اعتراف کرد که یک جفت توربوشارژر روی آن نصب شده بود که به آن کمک می‌کرد به شتاب ۰ تا ۶۰ مایل بر ساعت در ۳.۹ ثانیه دست یابد و در مسیر رسیدن به سرعت ۱۶۵ مایل بر ساعت (حدود ۲۶۵ کیلومتر بر ساعت) قرار گیرد.
نوبل قابلیت‌های بیشتری هم در آستین داشت؛ در حالی که رقبا مدل‌های جدید عرضه می‌کردند، اوج کار نوبل با مدل M400 در سال ۲۰۰۴ بود که با قدرت ۴۲۵ اسب بخار، نسبت قدرت به وزنی معادل ۴۰۱ اسب بخار به ازای هر تن داشت، در حالی که پورشه ۹۱۱ GT3 RS در همان زمان “فقط” می‌توانست ۲۸۲ اسب بخار به ازای هر تن قدرت ارائه دهد. نوبل M400 حداکثر سرعت ۱۸۵ مایل بر ساعت (حدود ۲۹۸ کیلومتر بر ساعت)، شتاب ۰ تا ۶۰ مایل بر ساعت در ۳.۵ ثانیه، به علاوه قیمتی معادل ۵۵,۹۹۵ پوند در زمان عرضه داشت که کمتر از قیمت یک پورشه ۹۱۱ پایه بود.
source