نظریه‌های علمی دیروز، خرافات امروز؛ نگاهی به عجیب‌ترین باورهای ۲۰۰ سال پیش

 جیوه سم بسیار قوی است که در اشکال مختلفش می‌تواند به سیستم عصبی، پوست، چشم‌ها، کلیه‌ها و بخش‌های دیگر بدن آسیب‌های جدی وارد کند.

درحالی‌که امروزه بیشتر مواجهه با جیوه ازطریق مصرف غذاهای دریایی آلوده یا آلودگی‌های صنعتی است، در دهه ۱۸۲۰ ممکن بود پزشکان‌ برای بیماران جیوه تجویز کنند.

در طول دوره ویکتوریا و حتی تا قرن بیستم، پزشکان یا بیماران ممکن بود محلول‌های موضعی جیوه را استفاده کنند، قرص‌های حاوی جیوه بخورند یا حتی بخار جیوه را استنشاق کنند که گاهی اوقات به نتایجی مرگبار منجر می‌شد.

آبراهام لینکلن نیز ممکن است به‌طور منظم درمعرض دوزهای خطرناک جیوه قرار گرفته باشد، چون جیوه بخش اصلی قرص‌های «بلو مس» بود که او مصرف می‌کرد. چرا باید کسی جیوه بخورد؟

برخی معتقدند لینکلن قرص‌ها را برای مقابله با مالیخولیا (افسردگی شدید) مصرف می‌کرد. گفته می‌شود لینکلن کمی بعد از ریاست‌جمهوری مصرف این دارو را متوقف کرد، چون متوجه شد داروی یادشده بیشتر باعث مشکلات روحی و روانی می‌شود تا اینکه آن‌ها را درمان کند.

در آن دوران، جیوه یکی از درمان‌های متداول برای طیف گسترده‌ای از بیماری‌ها مانند اختلالات روانی، تب زرد و سیفلیس به شمار می‌رفت. با‌این‌حال، امروزه می‌دانیم مصرف مداوم این فلز سنگین می‌تواند به مسمومیت شدید منجر شود و علائمی مانند تغییرات خلق‌وخو، تحریک‌پذیری، عصبانیت‌های ناگهانی و اختلالات عصبی را به‌دنبال داشته باشد. به‌نظر می‌رسد بسیاری از بیماران آن دوره ازجمله لینکلن، بدون آگاهی از علت واقعی علائم‌ خود، تحت‌تاثیر این اثرات جانبی قرار می‌گرفتند.