تارنووسکی قصد دارد نتایج پژوهش خود را در کنفرانسی علمی که اواخر امسال برگزار می‌شود، ارائه کند. او در این روش پیشنهاد می‌دهد که با استفاده از شتاب‌دهنده‌ی خطی ابررسانا و در محیطی حاوی لیتیوم مذاب، زباله‌های هسته‌ای را تحت تابش قرار دهد. این فرایند علاوه بر تسریع در فروپاشی اتم‌های اورانیوم و پلوتونیوم، موجب تولید تریتیوم خواهد شد. به‌گفته‌ی او، بدین شیوه می‌توان «بیش از ده برابر یک رآکتور همجوشی با توان گرمایی مشابه، تریتیوم تولید کرد.»
با‌این‌حال، برخی کارشناسان هشدار داده‌اند که رویکرد تارنووسکی ممکن است بیش از اندازه خوش‌بینانه باشد. هرچند بخش خصوصی، به‌ویژه در پاسخ به تقاضای فزاینده برای انرژی ناشی از توسعه هوش مصنوعی، علاقه‌ی فراوانی به پیشرفت در حوزه همجوشی نشان داده است، تبدیل همجوشی به منبع واقعی و فراگیر تولید انرژی هنوز سال‌ها زمان خواهد برد.
دانشمندان مدت زیادی نیست که توانسته‌اند در آزمایش‌های همجوشی، مقدار کمی انرژی بیشتر از آنچه وارد واکنش می‌شود، به دست آورند. اما گسترش این دستاورد در مقیاس نیروگاهی و تولید برق خالص با مقادیر قابل توجه، همچنان با دشواری‌های بزرگی روبه‌رو است. به‌ویژه، مهار پلاسما در شرایط دما و فشار فوق‌العاده بالا که به راکتورهای توکامک نیاز دارد، تاکنون چالشی بسیار پیچیده و پرهزینه باقی مانده است.
گرچه پیشنهاد تارنووسکی می‌تواند گامی مهم در رفع دو مشکل اساسی کمبود سوخت و مدیریت زباله‌های هسته‌ای باشد، تحقق کامل همجوشی هسته‌ای همچنان مستلزم اثبات و آزمایش‌های گسترده‌تر است.
source