بررسی کامل شیائومی ۱۷ پرو مکس؛ انقلابی با دو نمایشگر؟

شیائومی امسال با نادیده گرفتن عدد ۱۶، مستقیماً از سری ۱۵ به ۱۷ جهش کرد. این یک حرکت نمادین و اعلانی آشکار برای رقابت مستقیم با سری آیفون ۱۷ اپل به شمار می‌رود. در این میان، مدل جدید «پرو مکس» (Pro Max) متولد شد که می‌توان آن را جانشین معنوی شیائومی ۱۵ پرو دانست، البته کمی بزرگتر و جاه‌طلبانه‌تر.

بررسی شیائومی ۱۷ پرو مکس که ما در دست داریم، نسخه مخصوص چین این گوشی است. مدل جهانی هنوز معرفی نشده و ممکن است در زمان عرضه بین‌المللی، تفاوت‌های نرم‌افزاری یا حتی سخت‌افزاری وجود داشته باشد. این گوشی فعلاً تا زمان معرفی احتمالی مدل اولترا، قدرتمندترین عضو خانواده شیائومی محسوب می‌شود.

قلب تپنده این گوشی یک نمایشگر عظیم ۶.۹ اینچی LTPO OLED است، اما ویژگی محوری آن، پنل جلویی آن نیست؛ بلکه نمایشگری است که در پشت دستگاه جا خوش کرده. بله، شیائومی با جسارت، یک نمایشگر ثانویه ۲.۹ اینچی LTPO OLED را در ماژول دوربین ادغام کرده. این ویژگی، ۱۷ پرو مکس را از تمام رقبایش متمایز می‌کند. البته نمایشگر دوم ایده‌ی جدیدی نیست و خود شیائومی قبلاً آن را در مدل ۱۱ اولترا آزموده بود، اما اجرای آن در ۱۷ پرو مکس بسیار پخته‌تر، کاربردی‌تر و چشم‌نوازتر از آب درآمده.

علاوه بر این، با ورود چیپست جدید اسنپدراگون ۸ الیت نسل ۵، سری ۱۷ شیائومی اولین گوشی‌های جهان با این سیلیکون قدرتمند لقب گرفتند. تغییرات کوچک اما مهمی در بخش دوربین نیز رخ داده؛ دوربین اصلی سنسور بزرگتر Light Fusion 950L را دریافت کرده و مهم‌تر از آن، دوربین سلفی سرانجام به یک سنسور ۵۰ مگاپیکسلی با فوکوس خودکار ارتقا یافته است.

طراحی و کیفیت ساخت؛ سنگین، متراکم و دقیق

گرفتن شیائومی ۱۷ پرو مکس در دست، حس یک کالای لوکس و متراکم را منتقل می‌کند. این یک ساختار «ساندویچ شیشه و فلز» استاندارد با یک فریم آلومینیومی مات در میانه است. نمایشگر جلو توسط شیشه دراگون کریستال ۳ (Dragon Crystal Glass 3) خود شیائومی محافظت می‌شود که طبق ادعای شرکت، یک کامپوزیت تزریق‌شده با سرامیک و بسیار مقاوم است.

پنل پشتی از فایبرگلاس ساخته شده، مشابه آنچه در شیائومی ۱۵ اولترا دیده بودیم. فریم کناری کاملاً تخت طراحی شده و به نرمی به شیشه‌های جلو و عقب می‌پیوندد. به لطف پوشش مات فریم و پنل پشتی (حداقل در رنگ مشکی مورد بررسی ما)، گوشی تا حد زیادی در برابر لک و اثر انگشت مقاوم است، هرچند این پوشش مات، آن را کمی لغزنده نیز می‌کند. ۱۷ پرو مکس علاوه بر مشکی، در رنگ‌های سفید، بنفش و سبز نیز عرضه می‌شود.

این گوشی دارای گواهی IP68 برای مقاومت در برابر آب و گرد و غبار است، اما شیائومی پا را فراتر گذاشته و ادعا می‌کند این دستگاه می‌تواند تا ۳۰ دقیقه در عمق شش متری آب دوام بیاورد که فراتر از استاندارد معمول IP68 (عمق ۱.۵ متری) است.

حسگر اثر انگشت اولتراسونیک زیر نمایشگر قرار دارد و حتی با نمایشگر خاموش نیز به سرعت عمل می‌کند. شیائومی از آخرین نسل حسگر Goodix استفاده کرده که طبق گزارش‌ها، عملکرد بسیار بهتری با محافظ‌های صفحه شیشه‌ای دارد؛ مشکلی که همواره گریبان‌گیر حسگرهای اولتراسونیک بود.

با توجه به باتری عظیم ۷٬۵۰۰ میلی‌آمپر ساعتی و سیم‌پیچ شارژ بی‌سیم، ضخامت ۸.۰ میلی‌متری بدنه (بدون احتساب برآمدگی دوربین) یک دستاورد مهندسی چشمگیر به حساب می‌آید. این گوشی از دو سیم‌کارت فیزیکی پشتیبانی می‌کند و خبری از eSIM (حداقل در نسخه چین) نیست. فرستنده مادون قرمز (IR blaster) نیز طبق سنت شیائومی در بالای فریم حضور دارد.

در نهایت، باید گفت با یک گوشی بزرگ طرف هستیم. نمایشگر ۶.۹ اینچی و وزن تقریبی ۲۲۰ گرمی، کار با یک دست را تقریباً غیرممکن می‌سازد. با این حال، با توجه به سخت‌افزار اضافی در پشت دستگاه، این وزن و ابعاد قابل توجیه است.

محتویات جعبه؛ سخاوت نسخه چین

از آنجایی که ما نسخه چین را بررسی می‌کنیم، جعبه خرده‌فروشی بسیار سخاوتمندانه است. علاوه بر کابل معمول USB-A به USB-C، شارژر ۱۰۰ واتی HyperCharge شیائومی نیز درون جعبه قرار دارد. یک قاب محافظ سیلیکونی شفاف نیز همراه دستگاه ارائه می‌شود. اگر این گوشی به بازارهای اروپایی راه پیدا کند، به احتمال زیاد شارژر از جعبه حذف خواهد شد.

نمایشگرها؛ دوگانه‌ی شگفت‌انگیز LTPO

شیائومی ۱۷ پرو مکس دو نمایشگر دارد و خبر خوب اینکه شرکت در هیچ‌کدام کم‌کاری نکرده است. هر دو پنل از یک فناوری مشابه LTPO OLED بهره می‌برند و از مشخصات رده‌بالایی چون عمق رنگ ۱۲ بیتی، PWM Dimming ۲۱۶۰ هرتزی، نرخ نوسازی ۱۲۰ هرتز و تقریباً تمام استانداردهای HDR مورد نیاز (HDR10+، Dolby Vision و HDR Vivid) پشتیبانی می‌کنند.

استفاده از این مشخصات برای نمایشگر دوم که عمدتاً برای نمایش اطلاعات متنی یا منظره‌یاب استفاده می‌شود، کمی “زیاده‌روی” (Overkill) به نظر می‌رسد، اما ما از این تصمیم شیائومی استقبال می‌کنیم.

• نمایشگر اصلی: ۶.۹ اینچ با رزولوشن ۱۲۰۰ در ۲۶۰۸ پیکسل.
• نمایشگر پشتی: ۲.۹ اینچ با رزولوشن ۵۹۶ در ۹۷۶ پیکسل.

در بخش عملکرد، هیچ‌کدام ناامیدکننده نیستند. در تست‌های ما، روشنایی در حالت دستی به کمی بیش از ۶۰۰ نیت و در حالت خودکار (Auto) به بالای ۱٬۰۰۰ نیت (در سطح ۷۵٪ سفید) رسید. در تست نمایش ۱۰٪ صفحه، روشنایی اوج به بیش از ۳٬۵۰۰ نیت جهش کرد. این اعداد به معنای خوانایی بی‌نقص زیر نور مستقیم خورشید و تجربه‌ی HDR خیره‌کننده است.

نرخ نوسازی

از آنجایی که هر دو نمایشگر LTPO هستند، از کنترل نرخ نوسازی دانه‌ای پشتیبانی می‌کنند. دو حالت در دسترس قرار دارد: «پیش‌فرض» (Default) و «سفارشی» (Custom). حالت سفارشی به شما اجازه می‌دهد نرخ را روی ۶۰ یا ۱۲۰ هرتز قفل کنید، اما ما پیشنهاد می‌کنیم آن را روی حالت پیش‌فرض (که در واقع خودکار است) رها کنید.

سیستم‌عامل به هوشمندی نرخ نوسازی را بسته به سناریو انتخاب می‌کند. وقتی نمایشگر بیکار است، نرخ به ۱ هرتز کاهش می‌یابد. در تمام اپلیکیشن‌ها و منوهای سیستمی، از جمله کروم و یوتیوب، نرخ به ۱۲۰ هرتز می‌رسد. این‌که اپلیکیشن یوتیوب هنگام اسکرول کردن در منوها یا خواندن کامنت‌ها روی ۱۲۰ هرتز کار می‌کند، یک مزیت بزرگ است که در بسیاری از رقبا دیده نمی‌شود. فقط زمانی که شروع به تماشای ویدئو می‌کنید، نرخ نوسازی برای تطبیق با فریم‌ریت ویدئو (مثلاً ۲۴، ۳۰ یا ۶۰ فریم بر ثانیه) کاهش می‌یابد.

باتری و سرعت شارژ؛ قهرمان ماراتن

اجازه دهید تکرار کنیم: هفت هزار و پانصد میلی‌آمپر ساعت. این ظرفیت باتری (حداقل در نسخه چین) در ترکیب با چیپست جدید اسنپدراگون ۸ الیت نسل ۵، نتایج شگفت‌انگیزی را رقم زده است.

در تست‌های استفاده فعال ما، شیائومی ۱۷ پرو مکس امتیاز فوق‌العاده ۲۰ ساعت و ۵۰ دقیقه را ثبت کرد. این امتیاز، گوشی را در صدر جدول و بالاتر از تقریباً تمام پرچمداران اخیر قرار می‌دهد. رکوردهای ثبت‌شده در وب‌گردی و پخش ویدئو به طور خاص تحسین‌برانگیز بودند. این گوشی به سادگی قهرمان ماراتن است و کاربران پرمصرف را ناامید نخواهد کرد.

سرعت شارژ

این باتری عظیم از شارژ سیمی ۱۰۰ وات و شارژ بی‌سیم ۵۰ وات (با استفاده از شارژرهای اختصاصی شیائومی) پشتیبانی می‌کند. همچنین ادعا شده که این گوشی با شارژرهای ۱۰۰ واتی PD + PPS نیز سازگار است.

علیرغم افزایش عظیم ظرفیت باتری، سرعت شارژ به طرز شگفت‌انگیزی سریع است و حتی گوشی‌هایی با باتری کوچکتر (مانند شیائومی ۱۵ اولترا) را پشت سر می‌گذارد. شارژ کامل از صفر تا صد درصد با شارژر ۱۰۰ واتی داخل جعبه، تنها ۳۹ دقیقه طول کشید.

ما همچنین گوشی را با یک شارژر ۱۰۰ واتی استاندارد Power Delivery (PD) با پشتیبانی از PPS آزمایش کردیم. نتایج بسیار نزدیک بود. شارژ کامل با این شارژر ۴۸ دقیقه طول کشید که تنها ۹ دقیقه کندتر از شارژر اصلی بود. این یک خبر عالی برای کاربران است؛ حتی اگر شارژر اصلی HyperCharge شیائومی را همراه نداشته باشید، می‌توانید با یک شارژر PD مناسب، تقریباً با همان سرعت گوشی را شارژ کنید.

اسپیکرها؛ فراتر از انتظار

۱۷ پرو مکس از یک مجموعه اسپیکر استریوی هیبریدی بهره می‌برد؛ یک اسپیکر کامل در پایین و دیگری که به عنوان اسپیکر مکالمه نیز عمل می‌کند، در بالا. طبیعتاً، اسپیکر بالایی کمی ساکت‌تر است.

در تست بلندی صدا، این گوشی با امتیاز ۲۶.۱- LUFS (خوب)، در رده متوسط قرار می‌گیرد و بلندترین گوشی بازار نیست. اما اعداد همه‌چیز را نمی‌گویند. جایی که ۱۷ پرو مکس ما را شگفت‌زده کرد، کیفیت صدا بود.

ما همواره آیفون‌ها را به عنوان یکی از بهترین‌ها در زمینه اسپیکر می‌شناسیم، اما شیائومی ۱۷ پرو مکس بسیار به آن‌ها نزدیک شده و شاید حتی در برخی جنبه‌ها بهتر عمل کند. صدا حتی در ولوم‌های بالا کاملاً تمیز و شفاف باقی می‌ماند. بیس (Bass) بسیار برجسته، عمیق و گرم است و به موسیقی، آن حس «پُری» (Fullness) لازم را می‌بخشد. مهم‌تر از آن، علیرغم بیس قوی، وکال‌ها (صدای خواننده) کاملاً شفاف و واضح باقی می‌مانند. در مقایسه با سایر پرچمداران اندرویدی، از جمله شیائومی ۱۵ اولترا، هیچ‌کدام به کیفیت صدای ۱۷ پرو مکس نزدیک نمی‌شوند.

عملکرد و تجربه نرم‌افزاری؛ قدرت خام و محدودیت‌های بومی

این گوشی به چیپست پرچمدار اسنپدراگون ۸ الیت نسل ۵ مجهز شده که بر پایه فرآیند ۳ نانومتری ساخته شده و از نسل سوم هسته‌های Oryon بهره می‌برد. پردازنده گرافیکی نیز Adreno 840 است. تمام تنظیمات حافظه از تراشه‌های پرسرعت UFS 4.1 استفاده می‌کنند.

اما بنچمارک‌ها داستان عجیبی را روایت می‌کنند. در حالی که ۱۷ پرو مکس به راحتی گوشی‌های نسل قبلی (با اسنپدراگون ۸ الیت) را پشت سر می‌گذارد، اما در مقایسه با دیگر گوشی‌هایی که از همین چیپست (SD 8 Elite Gen 5) استفاده می‌کنند (مانند RedMagic 11 Pro)، کمی عقب می‌ماند. به نظر می‌رسد شیائومی، شاید برای کنترل حرارت، پتانسیل کامل این چیپست قدرتمند را آزاد نکرده است.

عملکرد پایدار

عملکرد پایدار، پاشنه آشیل این گوشی به حساب می‌آید. در تست استرس CPU، گوشی پس از کمتر از ده دقیقه، به حدود ۵۰ درصد از عملکرد تئوریک خود افت کرد. این برای یک پرچمدار خبر خوبی نیست و ممکن است در بازی‌های بسیار سنگین طولانی‌مدت، منجر به افت فریم شود. عملکرد پایدار GPU کمی بهتر بود و به پایداری ۶۰ درصد رسید.

تجربه HyperOS 3؛ روان، زیبا، اما چینی

این گوشی با جدیدترین نسخه HyperOS 3.0 مبتنی بر اندروید ۱۶ عرضه می‌شود. از نظر بصری، تغییرات نسبت به نسخه‌های قبلی جزئی است. مهم‌ترین ویژگی جدید، «جزیره فوق‌العاده» (Super Island) است که عملکردی مشابه «داینامیک آیلند» اپل دارد و اطلاعات زمینه‌ای (مانند تایمر، تماس ورودی یا موسیقی در حال پخش) را نمایش می‌دهد.

اما هشدار بزرگ: ما در حال بررسی رام چین هستیم. این رام محدودیت‌های جدی برای کاربران خارج از چین دارد. خبری از سرویس‌های گوگل به صورت پیش‌فرض نیست. فید Google Discover، تاریخچه موقعیت مکانی در Google Maps، و Android Auto کار نمی‌کنند.

اگرچه می‌توان فروشگاه Play Store را به راحتی از اپ استور خود شیائومی (GetApps) دانلود و نصب کرد و سایر اپ‌های گوگل نیز نصب می‌شوند، اما این یک «تجربه غربی‌شده» کامل و بدون دردسر نخواهد بود. Google Wallet گاهی اوقات دچار مشکل می‌شود و برای فعال‌سازی قابلیت‌هایی مانند Circle to Search باید مراحل پیچیده‌ای را طی کنید.

نمایشگر دوم؛ فراتر از یک گیمیک

و اما می‌رسیم به جذاب‌ترین بخش نرم‌افزاری. نمایشگر دوم واقعاً کاربردی است. شما می‌توانید نوتیفیکیشن‌ها، ID تماس‌گیرنده، تایمرها و اطلاعات زمینه‌ای اپ‌ها را روی آن ببینید. البته در حال حاضر، پشتیبانی اپلیکیشن‌ها (به خصوص غربی) محدود است. تنها اپ غربی که به خوبی با آن کار می‌کرد، Spotify بود که صفحه «در حال پخش» را نشان می‌داد.

یک ویژگی هوشمندانه: قابلیت Always-on display (نمایشگر همیشه روشن) اصلی، به محض برگرداندن گوشی (قرار دادن روی صفحه)، خاموش می‌شود و نمایشگر پشتی روشن می‌شود. این کار به صرفه‌جویی در باتری کمک می‌کند.

اما بهترین کاربرد نمایشگر دوم، استفاده از آن به عنوان منظره‌یاب دوربین است. شما می‌توانید اپلیکیشن کامل دوربین را روی نمایشگر پشتی اجرا کنید. این یک نسخه محدودشده نیست؛ شما می‌توانید بین هر سه دوربین جابجا شوید، تنظیمات را تغییر دهید و حالت‌های عکاسی را عوض کنید. این یعنی پایان سلفی‌های متوسط؛ شما می‌توانید با دوربین اصلی ۵۰ مگاپیکسلی یا دوربین اولتراواید از خودتان سلفی‌های بی‌نظیری بگیرید.

تحلیل جامع دوربین‌ها؛ چهار لنز ۵۰ مگاپیکسلی زیر ذره‌بین

شیائومی ۱۷ پرو مکس تغییرات ظریفی در سیستم دوربین خود نسبت به نسل قبل اعمال کرده، اما کلمه کلیدی «تغییرات» است، نه لزوماً «ارتقا».

• دوربین اصلی (واید): ۵۰ مگاپیکسل، سنسور Light Fusion 950L (بزرگتر)، f/1.7 (دیافراگم بسته‌تر)، OIS
• تله‌فوتو: ۵۰ مگاپیکسل، سنسور Samsung GN8 (بزرگتر)، f/2.6 (بسته‌تر)، زوم اپتیکال ۵ برابر، OIS
• اولتراواید: ۵۰ مگاپیکسل، سنسور OV50M40، f/2.4 (بسته‌تر)، ۱۰۲ درجه (میدان دید محدودتر)، PDAF
• سلفی: ۵۰ مگاپیکسل، سنسور OV50M40، f/2.2، فوکوس خودکار (PDAF)

دوربین اولتراواید روی کاغذ یک پسرفت (Downgrade) محسوب می‌شود (میدان دید و دیافراگم محدودتر). اما بزرگترین ارتقا، دوربین سلفی ۵۰ مگاپیکسلی با فوکوس خودکار است؛ irony ماجرا اینجاست که با وجود نمایشگر پشتی، شاید کمتر کسی از دوربین سلفی جلویی استفاده کند!

دوربین اصلی (Wide) در نور روز

کیفیت کلی دوربین اصلی در روز بسیار خوب است. تصاویر شارپ، پرجزئیات، با داینامیک رنج وسیع و بدون نویز هستند. اما پردازش تصویر شیائومی، سلیقه‌ای عمل می‌کند. برخی عکس‌ها به کنتراست بیشتری نیاز دارند و تمایل شدیدی به اشباع بیش از حد رنگ‌های قرمز و گاهی سبز وجود دارد.

• مقایسه با شیائومی ۱۵ اولترا: در مقایسه مستقیم، ۱۷ پرو مکس جزئیات بهتری را در سایه‌ها (مانند شاخ و برگ درختان) حفظ می‌کند و تصاویر گرم‌تری تولید می‌کند. در طرف مقابل، ۱۵ اولترا داینامیک رنج کلی و کنتراست بهتری دارد.

زوم ۲ برابری (کراپ)

کراپ‌های ۲ برابری از سنسور اصلی، با حداقل افت کیفیت، بسیار تمیز و قابل استفاده هستند. جزئیات در فواصل دور کمی نرم‌تر می‌شوند که طبیعی است.

• مقایسه با شیائومی ۱۵ اولترا: در زوم ۲ برابری، تشخیص تفاوت بین دو گوشی تقریباً غیرممکن است و برتری در صحنه‌های مختلف جابجا می‌شود.

دوربین تله‌فوتو ۵ برابری

و اینجا، جایی است که ۱۷ پرو مکس ما را ناامید می‌کند. این دوربین در حد و اندازه‌های یک پرچمدار نیست. بسیاری از عکس‌هایی که گرفتیم، تار یا مبهم بودند، که نشان می‌دهد سیستم لرزشگیر اپتیکال (OIS) به خوبی کار نمی‌کند.

• مقایسه با شیائومی ۱۵ اولترا: جای تعجب نیست که ۱۵ اولترا (با زوم ۴.۲ برابر) به راحتی برنده این رقابت است. عکس‌های ۱۵ اولترا بسیار شارپ‌تر، پرجزئیات‌تر و با داینامیک رنج بهتر هستند. سنسور بزرگتر ۱۵ اولترا اجازه می‌دهد حتی با کراپ دیجیتال، کیفیت بهتری نسبت به زوم اپتیکال ۵ برابری ۱۷ پرو مکس داشته باشید.

این دوربین از فوکوس در فاصله نزدیک (۳۰ سانتی‌متری) پشتیبانی می‌کند و می‌توان عکس‌های ماکروی خوبی با آن گرفت.

دوربین اولتراواید (Ultrawide)

یک دوربین اولتراواید متوسط. شارپنس و جزئیات قابل قبول هستند و داینامیک رنج، وسیع‌تر از حد متوسط برای یک اولتراواید است. اما مشکل اصلی، میدان دید (FoV) است. با زاویه ۱۰۲ درجه (معادل ۱۷ میلی‌متر)، این لنز به سختی «اولترا» واید به حساب می‌آید و تفاوت آن با لنز اصلی ۲۳ میلی‌متری، آنقدرها زیاد نیست.

• مقایسه با شیائومی ۱۵ اولترا: ما اولتراواید ۱۵ اولترا را ترجیح می‌دهیم. اگرچه اولتراواید ۱۷ پرو مکس به دلیل زاویه بسته‌تر، کمی شارپ‌تر به نظر می‌رسد، اما ۱۵ اولترا میدان دید بسیار بازتر (۱۳ میلی‌متر)، کنتراست بهتر و داینامیک رنج جذاب‌تری ارائه می‌دهد.

دوربین سلفی (و سلفی با دوربین اصلی)

ارتقا به سنسور ۵۰ مگاپیکسلی همراه با فوکوس خودکار (PDAF) به این معناست که سلفی‌ها همیشه شارپ، پرجزئیات و با نوردهی مناسب سوژه ثبت می‌شوند. با این حال، ما طرفدار نحوه رندر شدن کنتراست، جزئیات صورت و مو نیستیم؛ به نظر می‌رسد پردازش تصویر کمی مصنوعی و برای بازار چین تنظیم شده است.

• مقایسه با شیائومی ۱۵ اولترا: سنسور ۵۰ مگاپیکسلی جدید ۱۷ پرو مکس، جزئیات بیشتر و شارپنس بهتری نسبت به سنسور قدیمی ۱۵ اولترا ارائه می‌دهد.

اما سوال اصلی این است: چرا وقتی نمایشگر پشتی وجود دارد، باید از دوربین سلفی استفاده کرد؟ ما سلفی گرفتن با دوربین‌های پشتی را امتحان کردیم. سلفی‌های دوربین اصلی بی‌نقص هستند و بوکه طبیعی زیبایی دارند. سلفی‌های کراپ ۲ برابری نیز عالی‌اند. ما شدیداً توصیه می‌کنیم از دوربین‌های پشتی برای سلفی استفاده کنید.

عملکرد در نور کم (Night Mode)

• دوربین اصلی: عملکرد در نور کم عالی است. نوردهی فوق‌العاده، جزئیات خوب در سایه‌ها و هایلایت‌ها، و مطلقاً بدون نویز. (در مقایسه با ۱۵ اولترا، ۱۵ اولترا کنتراست و دمای رنگ دقیق‌تری دارد).
• زوم ۲ برابری: کیفیت بیش از حد انتظار خوب است و افت کیفیت نسبت به حالت ۱x حداقل است.
• تله‌فوتو ۵ برابری: عکس‌ها در بررسی دقیق، شارپ نیستند. اگرچه داینامیک رنج خوب و عکس‌ها تمیز (بدون نویز) هستند، اما دمای رنگ‌ها بیش از حد گرم است. (در مقایسه با ۱۵ اولترا، ۱۵ اولترا باز هم برنده واضح است؛ عکس‌ها شارپ‌تر و پرجزئیات‌تر هستند).
• اولتراواید: این دوربین در شب رقابتی نیست. فاقد جزئیات دقیق است و شارپنس حتی برای یک اولتراواید هم کافی نیست. (در مقایسه با ۱۵ اولترا، ۱۵ اولترا باز هم بهتر عمل می‌کند؛ شارپ‌تر، پرجزئیات‌تر و با رنگ‌های دقیق‌تر).

فیلم‌برداری

دوربین اصلی قادر به ضبط ویدئو تا 8K@30fps است، در حالی که سایر دوربین‌ها به 4K@60fps محدود می‌شوند. لرزشگیر الکترونیکی (EIS) در تمام حالت‌ها در دسترس است.

عملکرد دوربین اصلی در روز و شب بسیار خوب است؛ جزئیات عالی، شارپنس خوب، داینامیک رنج وسیع و تقریباً بدون نویز. اما، لرزشگیر بهترین در بازار نیست و لرزش‌های جزئی در تمام ویدئوهای ۱x و ۲x ما مشهود بود. ویدئوهای ۲x کمی نرم‌تر (Soft) از حد انتظار ما بودند.

ویدئوی زوم ۵ برابری قابل قبول است. لرزشگیر خوب عمل می‌کند، اما کنتراست کلیپ‌ها پایین است و ممکن است مبهم به نظر برسند. ویدئوی اولتراواید در روز خوب است، اما در شب به دلیل نویز زیاد و نرمی بیش از حد، به سختی قابل توصیه است.

• مقایسه ویدئو با شیائومی ۱۵ اولترا: در روز، ویدئوهای دوربین اصلی تقریباً یکسان هستند. اما ۱۵ اولترا با ویدئوهای اولتراواید کمی شارپ‌تر و ویدئوهای تله‌فوتوی به مراتب بهتر، برتری خود را نشان می‌دهد.

جدول رقبا

شیائومی ۱۷ پرو مکس در سنگین‌وزن‌ترین لیگ بازار رقابت می‌کند.

جمع‌بندی

آیا شیائومی ۱۷ پرو مکس ارزش خرید دارد؟ پاسخ پیچیده است.

این گوشی یک شاهکار مهندسی در زمینه نمایشگر و باتری به شمار می‌رود. عمر باتری ۷٬۵۰۰ میلی‌آمپری آن به سادگی تمام رقبا را کنار می‌زند. نمایشگر اصلی و نمایشگر دوم هر دو خیره‌کننده‌اند. اسپیکرها در سطح کلاس جهانی قرار دارند و سرعت شارژ ۱۰۰ واتی (به خصوص سازگاری با PD) عالی است. نمایشگر دوم نیز فراتر از یک حقه تبلیغاتی، یک ابزار کاربردی برای گرفتن سلفی‌های باکیفیت است.

اما، شیائومی ۱۷ پرو مکس را نمی‌توان به کسی که دنبال «بهترین دوربین» در یک گوشی است، پیشنهاد کرد. این گوشی در بخش دوربین از مدل اولترای نسل قبل خود (۱۵ اولترا) و همچنین رقبای سرسختی مانند ویوو و اوپو، عقب می‌ماند. دوربین تله‌فوتوی ۵ برابری آن یک نقطه ضعف آشکار است. علاوه بر این، عملکرد پایدار پردازنده و محدودیت‌های رام چین، دو عامل بازدارنده دیگر هستند.

این گوشی برای چه کسی مناسب است؟ برای خوره‌های تکنولوژی (Tech Enthusiasts) که بهترین و پرظرفیت‌ترین باتری، بهترین نمایشگرها و بهترین اسپیکرها را می‌خواهند و حاضرند با محدودیت‌های نرم‌افزاری رام چین یا دردسرهای احتمالی نصب رام گلوبال کنار بیایند.

این گوشی برای چه کسی مناسب نیست؟ برای عکاسان موبایلی. اگر دوربین، اولویت اول شماست، شیائومی ۱۵ اولترا یا پرچمداران سامسونگ و ویوو، گزینه‌های بسیار بهتری محسوب می‌شوند.