خلاصه مقاله:
- آغاز ذخیره‌سازی پنیر دولتی: در دهه ۱۹۷۰، کمبود محصولات لبنی و افزایش تورم باعث شد دولت ایالات متحده به فکر ذخیره‌سازی پنیر بیفتد. این تصمیم با هدف حمایت از صنعت لبنیات و کمک به کشاورزان برای مقابله با بحران اقتصادی اتخاذ شد.
- بحران پنیر فاسد و رسوایی اجتماعی: در دهه ۸۰، با افزایش تولید پنیر و ذخیره‌سازی آن توسط دولت، حجم زیادی از پنیر تولید شده به دلیل فساد به‌طور غیرمستقیم به دست خانواده‌های نیازمند رسید. این وضعیت به رسوایی رسانه‌ای تبدیل شد، چرا که در زمان بحران غذایی، انبوه پنیر فاسد در انبارها باقی مانده بود.
- بازگشت ذخیره‌سازی و چالش‌های جدید: در سال ۲۰۱۶، دولت ایالات متحده دوباره ذخیره‌سازی پنیر را از سر گرفت و بیش از ۶۰۰ میلیون کیلوگرم پنیر را در غارهای زیرزمینی نگهداری کرد. این ذخایر نه تنها مشکلاتی برای توزیع و مصرف در آینده به همراه دارد، بلکه نگرانی‌هایی در مورد تاثیرات زیست‌محیطی آن به وجود آورده است.
زیر زمین‌های ایالات متحده، حدود ۶۳۵ میلیون کیلوگرم پنیر به طور مخفیانه نگهداری شده است. چرا؟ خب، این داستانی طولانی دارد.
مبدا عجیب پنیر دولتی، به دهه ۱۹۷۰ برمی‌گردد. در آن زمان کمبود محصولات لبنی و افزایش ۳۰ درصدی تورم در این محصولات باعث شد دولت آمریکا به فکر ذخیره پنیر بیفتد. در دوران ریاست‌جمهوری جیمی کارتر، دولتمردان به این نتیجه رسیدند که تنها راه حل این مشکل، حمایت مالی از صنعت لبنیات کشور است. اما به قول معروف، آنها خواسته‌اند مشکل را حل کنند، اما خودشان مشکل جدیدی به وجود آوردند!
تزریق دو میلیارد دلار بودجه از طرف دولت آمریکا به صنعت لبنیات بیش از حد مؤثر واقع شد. کارگران لبنیات شروع به تولید حداکثر میزان محصول ممکن کردند و می‌دانستند که هر مقدار اضافی که تولید کنند، دولت آن را خریداری خواهد کرد.
پنیر در این میان اهمیت ویژه‌ای داشت زیرا برای ذخیره‌سازی مناسب‌تر بود. به طوری که در اوایل دهه ۸۰، دولت با ۲۲۷ میلیون کیلوگرم پنیر روبه‌رو شد که در بیش از ۱۵۰ انبار در ۳۵ ایالت مختلف ذخیره شده بود. این مسئله به رسوایی تبدیل شد که توجه رسانه‌ها را جلب کرد.
در زمانی که بسیاری از خانواده‌ها به کوپن‌های غذایی وابسته بودند و با مشکلات اقتصادی دست و پنجه نرم می‌کردند، انبوهی از لبنیات که به دلیل عدم مصرف شروع به فاسد شدن کرده بود، تناقض بزرگی را به وجود آورد. دیدن اینکه درحالی‌که عده‌ای از مردم برای تامین غذا در مضیقه بودند، دولت انباری پر از پنیر فاسد داشت، احساس تلخی را در دل مردم آمریکا ایجاد کرد.
در همین اوضاع، دولت آمریکا تحت برنامه ویژه توزیع لبنیات در زمان ریاست‌جمهوری رونالد ریگان، ۱۴ میلیون کیلوگرم پنیر را به سازمان‌های غیرانتفاعی اهدا کرد. اما مشکل اینجا بود که بیشتر این پنیرها به دلیل فساد، قابل خوردن نبودند. با‌این‌حال، دولت تصمیم گرفت آنها را به دست افراد نیازمند برساند. این اتفاق نه تنها به بحران غذایی تبدیل شد، بلکه به یکی از موارد جنجالی در تاریخ توزیع کمک‌های غذایی در آمریکا تبدیل گردید.
پنیر در همه جا (اما هیچ‌کس نمی‌خواهد آن را بخورد)
راه‌حلی که اجرا شد چندان مناسب نبود. اولاً خیلی از این پنیرها چندان برای خوردن سالم و باکیفیت نبودند و بعضی‌ها حتی رو به فاسد شدن بودند، پس ارسال آنها به مردم نیازمند می‌توانست مشکل سلامتی ایجاد کند یا دست‌کم رضایت‌مندی را پایین بیاورد. ثانیاً وقتی دولت حجم زیادی پنیر را به سازمان‌ها و بازار عرضه کرد، این کار باعث شد فروش عادی تولیدکنندگان لبنی نیز مختل شود.
از سوی دیگر، بعضی از مسئولان راه‌حل‌های کاملاً نامناسب یا شوکه‌کننده هم پیشنهاد می‌دادند. برای مثال، یکی از مقامات وزارت کشاورزی به روزنامه واشنگتن‌پست گفته بود که «احتمالاً ارزان‌ترین و عملی‌ترین کار این است که آن را در دریا بریزیم».
همانطور که پنیر دولتی به یک نماد وضعیت اجتماعی تبدیل شد، خانواده‌های کم‌درآمد و تحت فشار مالی شروع به استفاده از این پنیرها می‌کردند تا غذاهایی ساده اما خوشمزه‌ای مثل «مک اند چیز» یا «ساندویچ گریل‌شده» درست کنند. وضعیت به گونه‌ای بود که پنیر دولتی به نوعی بخشی از زندگی روزمره افراد شده بود و به عنوان یک غذای سریع و اقتصادی در کنار سایر مشکلات اقتصادی، جایگاه خود را پیدا کرده بود.
با وجود همه این‌ها، دولت درنهایت در دهه ۹۰ تصمیم گرفت از این کار دست بکشد و تولید و ذخیره‌سازی پنیر را ادامه ندهد. اما این اقدام پایان ماجرا نبود. چرا که ذخایر انبوه پنیر همچنان باقی بود و ماجراهایی که از دوران اوج این وضعیت شروع شده بود، همچنان با جنبه‌های مختلف اجتماعی و اقتصادی ادامه پیدا کرد.
بازگشت پنیر دولتی
به نوشته‌ی آی‌اف‌ال ساینس، در سال ۲۰۱۶، ذخیره‌سازی پنیر دوباره از سر گرفته شد و دولت بیش از ۶۰۰ میلیون کیلوگرم پنیر اضافی را انبار کرد. این پنیرها در عمق صدها متر زیر زمین در «غارهای پنیر» ذخیره می‌شوند. تحقیقات انجام‌شده توسط سایت اسنوپس نشان داد این غارها واقعاً وجود دارند، گرچه مکان دقیق آنها مشخص نیست.
نگهداری پنیر در غارها ممکن است عجیب به نظر برسد، اما این انتخاب دلایلی منطقی دارد. دمای ثابت و خنک در داخل غارها شرایط مناسبی برای نگهداری پنیرها فراهم می‌کند و این دما کمک می‌کند که پنیرها برای مدت طولانی‌تری از فساد حفظ شوند. با وجود این مزیت، نگهداری در چنین مکان‌هایی به مراقبت و نگهداری مستمر نیاز دارد. علاوه‌براین، جابجایی این حجم از پنیر اضافی در کشوری که مصرف لبنیات به طور کلی کاهش یافته، به‌نظر می‌رسد چالش‌برانگیز باشد. بنابراین، هرچند این روش برای ذخیره‌سازی موقتی کارایی دارد، انتقال و استفاده از این ذخایر اضافی به تدریج سخت‌تر خواهد شد.
علت این نوسانات چیست؟
تولید بیش از حد محصولات لبنی که عمدتاً به دلیل افزایش فصلی تولید شیر و کاهش تقاضا برای خرید این محصولات است، باعث شده نیاز به ذخیره‌سازی آنها در غارهای پنیر به وجود بیاید. تبدیل این محصولات اضافی به محصولاتی با ماندگاری طولانی و قابل ذخیره‌سازی، به عنوان راهی برای کاهش ضایعات به کار گرفته شده است.
اما این روند نگرانی‌هایی برای محیط زیست به همراه دارد. هرچند تلاش برای رساندن غذا به خانواده‌های نیازمند اقدامی مثبت است، صنعت لبنیات در تولید گازهای گلخانه‌ای و تشدید بحران تغییرات اقلیمی نقش دارد. گاوها با تولید گاز متان، به گازهای گلخانه‌ای افزوده و تاثیر منفی بر محیط زیست می‌گذارند.
در حال حاضر، ذخایر پنیر چدار، سوئیسی و آمریکایی در دسترس است، در حالی که دامداران همچنان به دنبال راه‌حل‌های نوآورانه‌ای برای افزایش تقاضا و مصرف پنیر هستند. لوکاس فیوس، تحلیلگر بازار لبنیات در گفتگو با گاردین گفته است: «اخیراً درباره پدیده‌ای به نام چای پنیر در چین مطالعه کرده‌ام که به سرعت درحال محبوب شدن است. این نوشیدنی که ترکیبی از پنیر و چای است، به ترندی ویروسی تبدیل شده و خیلی‌ها درحال امتحان کردن آن هستند. شاید حالا وقت آن رسیده که ما هم به این موضوع توجه کنیم و ببینیم آیا می‌توانیم از این روند برای افزایش مصرف پنیر در بازارهای دیگر استفاده کنیم.»
source