نمونه‌های این لایه‌ها سپس به مدت ۲۰ ساعت در محلول سولفات کلسیم بسیار غلیظ در دمای اتاق قرار گرفتند تا رسوبات معدنی روی سطح آن‌ها تشکیل شود. نتیجه نشان داد که لایه‌های الماس با نیتروژن روی سطح، بیش از ده برابر کمتر از سایر لایه‌ها که سطحشان با اکسیژن، هیدروژن یا فلوئور پوشانده شده بود، رسوب گرفتند. علاوه‌بر‌این، رسوبات تنها به صورت خوشه‌های پراکنده کریستالی ظاهر شدند و نه به شکل لایه‌های متراکم و سخت که در صورت تشکیل، شکستن و پاک‌کردنشان دشوار است.
پولیکل آجایان، استاد علم مواد و نانو مهندسی دانشگاه رایس و یکی از نویسندگان مطالعه می‌گوید این یافته‌ها نشان می‌دهند لایه‌های الماس پلی‌کریستالی که با روشی کم‌هزینه و در محفظه بخار ساخته می‌شوند، می‌توانند به‌عنوان ماده‌ای بسیار قوی و بادوام برای جلوگیری از تشکیل رسوبات معدنی به کار روند. این ویژگی باعث می‌شود بتوان از آن‌ها در حوزه‌هایی مثل تصفیه آب، سیستم‌های انرژی و سایر صنایع و دستگاه‌هایی استفاده کرد که همیشه با مشکل رسوب معدنی روبه‌رو هستند.
آجایان و تیمش پیش از این نیز روی لایه‌های الماسی کار کرده بودند. آن‌ها اوایل امسال نشان دادند که چنین پوشش‌هایی می‌توانند به ساخت قطعات الکترونیکی سریع‌تر و کارآمدتر کمک کنند و حتی در تولید اجزای مورد نیاز برای محاسبات کوانتومی کاربرد داشته باشند.
در آینده پوشش‌های الماس نه تنها روی لوله‌های صنعتی کاربرد خواهند داشت، بلکه می‌توانند در تصفیه آب، تولید نفت و گاز و تجهیزات تولید برق نیز مورد استفاده قرار گیرند و مشکل رسوب معدنی را به شکل چشمگیری کاهش دهند.
پژوهش در ژورنال ACS Nano منتشر شده است.
source