شواهد به‌جامانده از یک فسیل پا نشان می‌دهد، انسان‌های آغازین، حدود ۳.۵ میلیون سال پیش، در کنار یکدیگر زیسته‌اند. در یکی از مهم‌ترین کشفیات مرتبط با فرگشت انسان‌های اولیه، پژوهشگران اعلام کردند که با استفاده از فسیل موسوم به پای بورتله و همچنین فسیل لوسی، موفق شده‌اند دو گونه متفاوت از انسان‌تباران را شناسایی کنند که در یک مکان و در یک زمان به‌صورت همزمان زندگی می‌کرده‌اند.
در سال ۱۹۷۴، دانشمندان موفق شدند ۴۰ درصد از اسکلت یک انسان‌تبار را که بعدها به نام لوسی شناخته شد، در محوطه هادار در اتیوپی کشف کنند؛ یافته‌ای که به‌عنوان کامل‌ترین نیاکان انسان اولیه در آن زمان شهرت یافت. سال‌ها بعد، در سال ۲۰۰۹، یک فسیل پا با ویژگی‌های به‌اصطلاح رازآلود، موسوم به بورتله، در نزدیکی منطقه عفار پیدا شد. با وجود آنکه پژوهشگران می‌دانستند این دو مجموعه بقایا متعلق به یک گونه واحد نیستند، فسیل پای بورتله تا مدت‌ها در طبقه‌بندی گونه‌ای نامشخص باقی مانده بود تا اینکه کشف فسیل‌های جدید سرانجام معما را حل کرد. لوسی پیش‌تر در گونه‌ای مستقل از انسان‌تباران به نام آسترالوپیتیکوس دییرمدا Australopithecus) deyiremeda) رده‌بندی شده بود.
در سال ۲۰۱۵، یک گروه پژوهشی در دانشگاه ایالتی آریزونا اعلام کرد که گونه دیگری از نیاکان انسان، یعنی آسترالوپیتیکوس دییرمدا، شناسایی شده که در نهایت مشخص شد فسیل پای بورتله نیز متعلق به آن است. شواهد جدید به‌طور کامل این نتیجه‌گیری را تأیید کردند. از آن پس، پژوهشگران دریافتند که حدود ۳.۵ میلیون سال پیش، در دوره‌ای که به‌گفته خبرگزاری رویترز زمانه‌ای کمتر شناخته‌شده در فرگشت انسان به‌شمار می‌رود، دو انسان‌تبار متفاوت در کنار یکدیگر می‌زیسته‌اند، هرچند شکل راه رفتن آنها یکسان نبوده است.
پژوهشگران می‌گویند دو انسان‌تبار بدون تعارض در کنار هم زندگی کرده‌اند. یک گروه از دانشگاه ایالتی آریزونا اخیراً مجموعه‌ای تازه از فسیل‌ها شامل ۲۵ دندان و یک استخوان فک را کشف کرده است. بر اساس اطلاعات به‌دست‌آمده از این شواهد جدید، فسیل بورتله که از هشت استخوان پا تشکیل شده، متعلق به گونه‌ای بسیار ابتدایی از انسان‌تباران یعنی آستالوپیتکوس دِییره‌مِدا بوده که ترکیبی از ویژگی‌های شبیه میمون‌ها و انسان‌ها را در خود داشته است. اکنون که مشخص شده بورتله و لوسی متعلق به دو گونه مستقل هستند، محوطه وورانسو-میله (Woranso-Mille) به نخستین و تنها مکانی در جهان تبدیل شده که در آن، هم‌زیستی دو گونه انسان‌تبار با ویژگی‌های متمایز به‌طور واضح شناسایی شده است.
بر اساس بیانیه دانشگاه ایالتی آریزونا، پای بورتله دارای انگشت شست مخالف بوده که به این انسان‌تبار اولیه امکان می‌داده هنگام بالا رفتن از درختان چابک‌تر باشد و از انگشتان بلندتر و انعطاف‌پذیرتر استفاده کند. هنگام راه‌رفتن بر روی دو پا، این موجود احتمالاً به‌جای انگشت شست، از انگشت دوم خود برای ایجاد نیرو بهره می‌برد؛ رفتاری که با نوع راه‌رفتن انسان‌های امروزی تفاوت کامل دارد. در مقابل، گونه لوسی یعنی آسترالوپیتیکوس دییرمدا کاملاً دو دست راه رونده بوده و انگشت شست غیرمخالف داشته است. پژوهشگران به این نتیجه رسیده‌اند که انسان‌های اولیه انواع متفاوتی از راه رفتن را تجربه می‌کرده‌اند.
به‌گفته آنان، این امر نشان می‌دهد که توانایی راه رفتن روی دو پا در نیاکان انسان در قالب‌های گوناگون شکل گرفته است. وجود فسیل‌هایی مانند پای بورتله ثابت می‌کند که در آن دوره، شیوه‌های متعددی برای راه‌رفتن روی زمین وجود داشته، و یک الگوی واحد، مشابه الگوی انسان‌های امروزی، تا مدت‌ها بعد پدیدار نشده است.
تحلیل ایزوتوپی نیز نشان داده که این دو گونه از نظر تغذیه شبیه یکدیگر نبوده‌اند. هایله-سلاسی، مدیر مؤسسه خاستگاه‌های انسانی و استاد مدرسه فرگشت انسان و تغییرات اجتماعی در دانشگاه ایالتی آریزونا، می‌گوید: «بزرگ‌ترین شگفتی این بود که با وجود تفاوت‌های گسترده میان این انسان‌تباران اولیه، چه در اندازه بدن، چه در رژیم غذایی، چه در شیوه حرکت و چه در ساختار بدنی، آنها از نظر الگوهای رشد بسیار به یکدیگر شباهت داشته‌اند.»
بررسی نحوه حرکت و رژیم غذایی این نیاکان باستانی به دانشمندان کمک می‌کند تا دریابند چگونه گونه‌های مختلف توانسته‌اند بدون آنکه یکی باعث نابودی دیگری شود، در کنار هم زندگی کنند. او می‌گوید: «اگر گذشته خود را نشناسیم، نمی‌توانیم زمان حال یا آینده را به‌درستی درک کنیم. آنچه در گذشته رخ داده، اکنون نیز در حال تکرار است.» او همچنین توضیح می‌دهد که تغییرات اقلیمی امروز مشابه تغییراتی است که در دوران لوسی و آسترالوپیتیکوس دییرمدا بارها رخ داده است و آنچه از آن دوره می‌آموزیم می‌تواند به ما کمک کند تا اثرات مخرب تغییرات اقلیمی امروز را کاهش دهیم.
source