سیستم مذکور از الکترودهایی استفاده میکند که در بخشهای مشخصی از مغز پرنده کار گذاشته میشوند. این الکترودها به محرک عصبی و یک کنترلر متصلاند که داخل یک پنل کوچک قرار میگیرد؛ پنل شامل تجهیزات الکترونیکی خورشیدی میشود.
کنترلر یک مسیر از پیشتعریفشده شبیه مأموریت پهپادهای معمولی دریافت میکند و محرک عصبی با ارسال پالسها، انگیزهی پرنده برای چرخش به چپ یا راست را تغییر میدهد. موقعیت پرنده با GPS و سایر روشهای ناوبری تعیین میشود.
نیری ادعا میکند که برخلاف حیوانات آموزشدیده، هیچ نیازی به شرطیسازی رفتاری نیست و «هر حیوانی بعد از عمل جراحی، قابلیت کنترل از راه دور پیدا میکند.» به گفتهی نیری، جراحان با ابزار استریوتکتیک، الکترودها را با دقت بالا در مغز قرار میدهند و هدف آنها حفظ ۱۰۰ درصدی پرندگان پس از عمل است.
روی بعضی از این پرندهها دوربین نصب شده که مانند دوربینهای نظارتی روی زیرساختها و رباتهای حملونقل کار میکند. نیری میگوید چهرهی مردم با کمک هوش مصنوعی محو میشود و اطلاعات شخصی مطابق قوانین کشور محلِ عملیات حذف خواهد شد.
نیری میخواهد از این پرندهها برای پایش خطوط انتقال برق، مراکز توزیع گاز، زیرساختها، بررسیهای محیطزیستی، بازرسی صنعتی، مأموریتهای جستوجو و نجات و عملیات امنیتی استفاده کند. به گفتهی نیری، قیمت هر کدام از این پرندهها مشابه پهپادهای همرده است؛ اما «برد و ماندگاری صدها برابر بیشتر» دارند.
الکساندر پانوف، بنیانگذار نیری، میگوید سیستم فعلی روی کبوترها تست میشود؛ اما میتوان آن را روی گونههای دیگر هم پیاده کرد: «در حال حاضر راهکار روی کبوتر کار میکند، اما هر پرندهای میتواند حامل باشد. برای حمل تجهیزات بیشتر، قصد داریم از کلاغها و برای پایش مناطق ساحلی از مرغ دریایی استفاده کنیم.»
نیری اشاره کرده که تحقیقات مشابه دربارهی کنترل پرندگان با رابطهای عصبی در چین، کرهی جنوبی، آمریکا و هند انجام شده؛ اما مدعی است تیم آنها از مرحلهی آزمایش عبور کرده و در مسیر تجاریسازی قرار دارد و به بازارهای بینالمللی هم فکر میکند.
source