به‌جای انتظار برای فرود فرازمینی‌ها بر چمن‌های کاخ سفید، ستاره‌شناس‌ها فعالانه به جستجوی علائم حیات کیهان می‌پردازند. این روش‌ها عبارت‌اند از جستجوی آثار زیستی مثل متان در جو سیاره یا آثار فناوری مثل ارتباطات رادیویی.
پژوهش جدید صفحات خورشیدی را به‌عنوان آثار فناوری انتخاب کرد، زیرا براساس یافته‌های پژوهشی قبلی، این صفحات باید نور فرابنفش را بسیار شدیدتر از دیگر طول موج‌ها منعکس کنند. این امر نه‌تنها نشانگر واضحی برای جستجو به دانشمندان می‌دهد، بلکه به لطف متداول‌بودن موادی مثل سیلیکون و نور در کل کیهان، منطقی است که ستارگان انتخابی مناسب برای تولید انرژی یک تمدن باشند.
اما همان‌طور که پژوهشگران دریافتند، انرژی خورشیدی تقریبا کارآمدتر از آن است که یک اثر فناوری مناسب محسوب شود. آنها در ابتدا براساس داده‌هایی از سال ۲۰۲۲، محاسبه کردند که چه مقدار از خشکی‌های زمین برای پوشاندن با صفحات خورشیدی و تولید انرژی کافی متناسب با نیازهایمان لازم است. حتی اگر صفحات خورشیدی تنها منبع انرژی‌مان باشند، به پوشش خشکی ۲٫۴ درصدی نیاز داریم
یافتن یک تمدن فرازمینی پیشرفته می‌تواند به اندازه تمدنی غیرپیشرفته دشوار باشد
با فرض وجود ۱۰ میلیارد نفر جمعیت روی سیاره زمین، تعدادی که سازمان ملل به‌عنوان اوج جمعیت پیشنهاد داده است، پوشاندن سه درصد از خشکی‌ها با صفحات خورشیدی کافی است. حتی با وجود ۳۰ میلیارد نفر کمتر از ۹ درصد خشکی‌ها را لازم داریم.
بنابراین نیازی نیست که ۲۳ درصد از خشکی را به صفحات خورشیدی اختصاص دهیم، اما برای رصد آنها به خشکی بیشتری نیاز داریم بنابراین بعید است بیگانه‌ها را به این روش پیدا کنیم. این نتیجه پیامدهای گسترده‌ای برای پارادوکس فرمی خواهد داشت؛ مفهومی که به ناسازگاری بین میزان گستردگی حیات فرازمینی در کیهان و فقدان شواهد مشخص برای آن اشاره می‌کند.
راه شیری به‌قدری عظیم و ازنظر آماری کهنسال است که بر اساس احتمال‌ها باید تعداد زیادی تمدن هوشمند منظومه ستاره‌ای خود یا منظومه همسایه را مستعمره‌سازی کرده باشند و حداقل چند نمونه از این تمدن‌ها در کل کهکشان گسترش یافته باشند.
بااین‌حال شاید دلیل سکوت فعلی این باشد که زمین در بخش ساکتی از شهر قرار دارد یا اینکه هنوز به‌صورت گسترده با فناوری صحیح، جستجو را انجام نداده‌ایم. شاید عمدا کنار گذاشته شده‌ایم یا شاید هم واقعا تنها هستیم. پژوهش جدید احتمالی دیگر را نیز مطرح می‌کند. راوی کاپاراپو، مؤلف ارشد و دانشمند سیاره‌ای مرکز پرواز فضایی گدارد ناسا می‌گوید:
مسئله اینجاست که شاید تمدن‌های بیگانه ضرورتی برای گسترش به کل کهکشان نبینند زیرا احتمالا حتی در صورت انتخاب استانداردهای بسیار بالای زندگی به جمعیت و سطوح انرژی پایدار دست یافته‌اند. شاید در منظومه ستاره‌ای خود یا حتی منظومه ستاره‌ای مجاور گسترش پیدا کنند، اما شاید تمدن‌های کهکشانی وجود نداشته باشند.
یافته فوق خبر بدی برای علاقه‌مندان به آثار فناوری احتمالی مثل کره دایسون است. ساخت توپی عظیم از صفحات خورشیدی در اطراف یک ستاره که برخی دانشمندان آن را عامل سوسوی عجیب ستاره تابی می‌دانند، احتمالا زیاده‌روی است.
وینسنت کافمن، ژئوشیمی‌دان مرکز فضایی گادرد ناسا می‌گوید سازه‌های برداشت انرژی در مقیاس بزرگ در صورت درنظر گرفتن پیشرفت‌های فناوری می‌توانند منسوخ شوند. قطعا جامعه‌ای که بتواند سازهای عظیم را در فضا مستقر کند، می‌تواند به همجوشی هسته‌ای یا دیگر روش‌های بهینه‌ی فضایی تولید نیرو دسترسی داشته باشد.
پژوهش در ژورنال اخترفیزیکی منتشر شده است.
source