مطالعات اخیر نشان می‌دهد که تصور سنتی مبنی بر رقابت مستقیم دام و حیات وحش در برخی از اکوسیستم‌ها، ممکن است همیشه دقیق نباشد. تحقیقی که در ذخیره‌گاه ملی ماسایی مارا (MMNR) در کنیا انجام شده، به بررسی تأثیر هم‌چرایی دام بر جمعیت حیات وحش پرداخته است.
به گزارش دپارتمان اخبار علمی رسانه فناوری تکنا، ذخیره‌گاه ماسایی مارا، به عنوان یکی از مهم‌ترین زیستگاه‌های حیات وحش آفریقا، سالانه شاهد مهاجرت میلیون‌ها زبرا و سایر علفخواران است. با این حال، وجود دام در این منطقه همواره موضوع بحث و اختلاف نظر بوده است. مقامات حفاظتی، به دلیل نگرانی از رقابت دام و حیات وحش بر سر منابع غذایی، ورود دام به این منطقه را محدود کرده‌اند. از سوی دیگر، جوامع محلی ماسایی که به دامداری وابسته هستند، این محدودیت‌ها را مانعی برای معیشت خود می‌دانند.
مطالعه جدید نشان می‌دهد که در شرایط فعلی و با توجه به تراکم کم دام در ذخیره‌گاه، وجود دام تأثیر منفی قابل توجهی بر جمعیت حیات وحش نداشته است. محققان با بررسی مناطق مختلف ذخیره‌گاه و مقایسه مناطق با و بدون حضور دام، به این نتیجه رسیدند که هم‌چرایی دام و حیات وحش می‌تواند در برخی موارد با هم سازگار باشد.
این یافته‌ها با دانش سنتی جوامع محلی ماسایی نیز همخوانی دارد. بسیاری از ماسایی‌ها معتقدند که دام و حیات وحش می‌توانند در کنار هم زندگی کنند و حتی تعامل آن‌ها می‌تواند به حفظ تعادل اکوسیستم کمک کند. آن‌ها بر این باورند که چرای دام می‌تواند به کنترل رشد بیش از حد پوشش گیاهی کمک کرده و از این طریق زیستگاه مناسبی را برای حیات وحش فراهم کند. با این حال، برخی از محققان همچنان نسبت به اثرات بلندمدت و گسترده هم‌چرایی دام بر حیات وحش ابراز نگرانی می‌کنند. آن‌ها معتقدند که افزایش بیش از حد تعداد دام یا تغییر در الگوهای چرای دام می‌تواند به رقابت شدید بر سر منابع غذایی منجر شده و در نهایت به کاهش جمعیت حیات وحش بیانجامد.
نتایج این مطالعه نشان می‌دهد که مدیریت پایدار مناطق حفاظت‌شده نیازمند در نظر گرفتن دیدگاه‌های مختلف، از جمله دانش بومی، یافته‌های علمی و نیازهای جوامع محلی است. اتخاذ رویکردی جامع و مشارکتی می‌تواند به یافتن راه حل‌هایی منجر شود که هم به حفظ تنوع زیستی کمک کند و هم به بهبود معیشت جوامع محلی بیانجامد.
برای مشاهده تازه ترین خبرها به صفحه اخبار علمی رسانه تکنا مراجعه کنید.
source