ویمانا؛ آیا هند باستان ماشین‌های پرنده‌ای با فناوری ناشناخته داشت؟

آیا هند باستان به فناوری پیشرفته‌ای دست یافته بود که امکان ساخت ماشین‌های پرنده مرموز به نام ویمانا را می‌داد؟ متون باستانی، بحث‌ها را درباره وجود این ماشین هوایی را داغ کرده است.

بر اساس تاریخ باستانی هند که از جامع‌ترین تاریخ‌های مکتوب جهان به شمار می‌رود، متون مقدس این تمدن باستانی با نام وداها، از وسایل پرنده‌ای شگفت‌انگیز سخن گفته‌اند که بیش از 6000 سال پیش به زمین آمده بودند. منبع تأمین انرژی ویماناهای باستانی، نه‌تنها در دسترس تمام مردم جهان بوده بلکه استفاده از آن نیز بسیار آسان عنوان شده است.

درباره ماشین پرنده ویمانا در هند باستان چه‌ می‌دانیم؟

در طول تاریخ، افسانه‌ها و روایت‌های گوناگون از وسایل پرنده حیرت‌انگیزی یاد کرده‌اند و چگونگی سفر مردمان باستان از طریق آسمان را شرح داده‌اند؛ از جمله قالی‌های پرنده در عربستان قدیم، چرخ حزقیال، توانایی سلیمان برای جابجایی از مکانی به مکان دیگر، و ارابه‌های جادویی یا همان ویمانا که در متون کهن هند و چین ذکر شده‌اند.

بنابر منابع تاریخی هند باستان که از گسترده‌ترین منابع تاریخی شناخته‌شده محسوب می‌شود، متون مذهبی کهن این تمدن با عنوان وداها به وسایل پرنده فوق‌العاده‌ای اشاره دارند که حدود 6000 سال پیش از زمین بازدید کرده‌اند. با وجود مخالفت بسیاری با ایده وجود ویماناها، میلیون‌ها نفر در سراسر دنیا بر این باورند که هزاران سال پیش، بشریت باستانی مورد بازدید وسایل پرنده خارق‌العاده‌ای قرار گرفته که توسط موجوداتی به‌نام خدایان هدایت می‌شده‌اند. به‌وسیله این ویماناها، مسافران کیهانی توانسته‌اند به آسانی به نقاط مختلف زمین سفر کرده و دانش و ثروت را در میان تمدن‌های ابتدایی گسترش دهند.

[su_icon icon=”icon: file-text-o” background=”#ffffff” color=”#909090″ text_color=”#434343″ size=”20″ radius=”32″ text_size=”18″ margin=”0px 0px 0px 0px” target=”self”]بیشتر بخوانید[/su_icon]

اشاراتی به ویمانای باستانی در کتاب مهابهاراتا که از دو حماسه بزرگ سانسکریت هند باستان است، به چشم می‌خورد:

به دستور راما، ارابه باشکوهی با صدایی مهیب به‌سوی کوهی از ابر اوج گرفت.» در بخشی دیگر آمده است: «بهیما با ویمانای خود بر پرتویی عظیم که همچون خورشید درخشان بود پرواز کرد و صدایی همانند تندر طوفان ایجاد نمود.

در رساله قدیمی ویمنکا‌شاسترا که به دانش هوانوردی اختصاص دارد، توصیفی از ویمانا آمده است:

دستگاهی که به نیروی درونی خود قادر است از جایی به جایی یا حتی از سیاره‌ای به سیاره دیگر حرکت کند.

دکتر راگاوان بیان کرده که محتوای این متون حتی از آنچه تصور می‌شود نیز شگفت‌آورتر است. او می‌گوید: «در آن‌ها به 31 بخش مختلف که در ساخت این ماشین به‌کار رفته‌اند اشاره شده، از جمله آینه‌ای عکسبرداری در زیر آن. همچنین در متن به 16 نوع فلز مورد نیاز برای ساخت این وسیله پرنده اشاره شده است: فلزاتی مناسب که 16 گونه‌اند، ولی تاکنون تنها سه نوع از آن‌ها برای بشر شناخته شده و باقی غیرقابل ترجمه باقی مانده‌اند.»

از دیگر صاحب‌نظرانی که با نظرات دکتر راگاوان هم‌عقیده است، دکتر آ وی کریشنا مورتی، استاد هوانوردی در موسسه علوم هند در شهر بنگلور است. او می‌گوید: «واقعیت دارد که متون وداها و دیگر نوشته‌های باستانی هند به هوانوردی، سفینه‌ها، ماشین‌های پرنده و مسافران آسمانی اشاره کرده‌اند. بررسی متون سانسکریت، مرا به این باور رسانده که هند باستان از راز ساخت ماشین‌های پرنده آگاه بوده و این وسایل به الگوبرداری از سفینه‌هایی که از سیارات دیگر آمده بودند طراحی شده‌اند.»

سوخت این ویماناهای باستانی چه بوده است؟

در کتاب ویمنکا‌شاسترا که در اوایل قرن بیستم به زبان سانسکریت در حوزه فناوری هوافضا نوشته شده، ادعا شده است که ویماناهای ذکر شده در متون حماسی سانسکریت وسایلی آیرودینامیکی پیشرفته بوده‌اند، مشابه موشک‌هایی که قادر به سفر میان‌سیاره‌ای هستند و این نظریه با تئوری موجودات فرازمینی نیز همخوانی دارد.

این نوشته‌ها در سال 1952 توسط جی آر جوسی منتشر شد و شامل 3000 شلوکه در 8 فصل است که شاستری ادعا می‌کرد این مطالب به‌صورت الهامی از حکیم باستانی هندو، بهاراتواج، به او منتقل شده‌اند. به‌گفته کانجیلال (1985)، نیروی محرکه این ویماناها بر پایه «موتور گرداب جیوه‌ای» بوده است، مفهومی که شباهت زیادی به نیروی محرکه الکتریکی دارد.

با این حال، بسیاری بر این باورند که منبعی بسیار قدرتمندتر، در دسترس‌تر و رایگان برای تأمین انرژی ویماناهای باستانی وجود داشته است. جالب است بدانیم که چند سال پیش پژوهشگران چینی موفق به کشف نسخه‌هایی سانسکریت در لهاسا، تبت شدند که قدمتی هزاران‌ساله داشتند. این متون برای ترجمه به دانشگاه چندیگار فرستاده شدند. نتایج به‌دست‌آمده بسیار حیرت‌انگیز بود. بنا به گفته دکتر روث رینا، ترجمه این نوشته‌ها نشان داده که آن‌ها در حقیقت نقشه‌های فنی ساخت سفینه‌هایی برای سفرهای میان‌ستاره‌ای بوده‌اند.

بر اساس این متون ترجمه‌شده، سامانه پیشران این سفینه‌ها مبتنی بر فناوری ضدجاذبه بوده و از مفهومی مشابه با laghima استفاده می‌کرده است؛ نیرویی ناشناخته که در ساختار فیزیولوژیکی انسان نهفته است، نیرویی گریز از مرکز که قادر است بر تمام جاذبه زمین غلبه کند. به‌باور یوگی‌های هندو، همین نیروی مرموز laghima است که باعث توانایی انسان در معلق ماندن در هوا می‌شود.

[su_icon icon=”icon: file-text-o” background=”#ffffff” color=”#909090″ text_color=”#434343″ size=”20″ radius=”32″ text_size=”18″ margin=”0px 0px 0px 0px” target=”self”]بیشتر بخوانید[/su_icon]

دکتر رینا توضیح داد که سرنشینان این ماشین‌ها که به نام Astras شناخته می‌شدند، می‌توانستند گروهی از انسان‌ها را به هر سیاره‌ای اعزام کنند. هرچند در این متون به نحوه ارتباط میان‌سیاره‌ای اشاره‌ای نشده، اما سفری از زمین به ماه ذکر شده است؛ گرچه مشخص نیست که این سفر صرفاً طرح‌ریزی شده بوده یا واقعاً به وقوع پیوسته است.

در یکی از حماسه‌های بزرگ هند، رامایانا، روایتی بسیار دقیق از سفری به ماه با وسیله‌ای به نام ویمانا یا همان Astras آمده است و حتی شرح نبردی بر سطح ماه با وسیله‌ای هوایی از نوع آتلانتی به نام آسوین نیز وجود دارد. دانشمندان هندی در ابتدا نسبت به ارزش این متون با احتیاط رفتار می‌کردند، اما پس از آن‌که دولت چین اعلام کرد که بخشی از این اطلاعات در برنامه فضایی آن کشور مورد بررسی قرار گرفته‌اند، نگاهشان تغییر کرد.

آیا می‌توانیم فناوری‌های باستانی را مهندسی معکوس کنیم؟ این امر بستگی به آن دارد که چه چیزی را ممکن بدانیم. در متنی سانسکریت با عنوان سامارنگانا سوتراهدارا آمده است:

بدنه ویمانا باید سخت و مقاوم ساخته شود، همانند پرنده‌ای بزرگ و سبک‌وزن. درون آن باید موتور جیوه‌ای قرار گیرد که زیر آن دستگاه حرارتی آهنی نصب شود. به‌واسطه نیروی نهفته در جیوه، گردبادی به حرکت درمی‌آید که به فردی که درون دستگاه نشسته اجازه می‌دهد مسافت‌های طولانی را در آسمان طی کند. ویمانا قادر است به‌صورت عمودی صعود کرده یا فرود آید، به‌صورت مایل به جلو یا عقب حرکت کند. با کمک این دستگاه‌ها، انسان‌ها می‌توانند پرواز کنند و موجودات آسمانی به زمین بیایند.

در قانون‌نامه بابلیان با نام هاکاتا به‌روشنی نوشته شده است:

امتیاز بهره‌برداری از یک وسیله پرنده، موهبتی عظیم است. دانش پرواز از کهن‌ترین میراث ما به‌شمار می‌رود. این هدیه‌ای بوده از سوی آنان که از آسمان آمده‌اند. ما آن را برای نجات جان‌های فراوان دریافت کرده‌ایم.

پوشپک ویمانا وسیله‌ای پروازی عظیم به اندازه یک شهر بزرگ بوده که توانایی حمل تعداد نامحدودی از مردم را داشته است. برداشت‌های پروفسور دی کی کانجیلال از متن ماتسیا پورانا در زیر آمده است:

سه شهر پرنده برای شیاطین ساخته شده بود که مورد استفاده قرار می‌گرفتند. یکی در مدار ثابت در آسمان قرار داشت، دیگری در حال حرکت در آسمان بود و یکی به‌طور دائم روی زمین مستقر بود. این سازه‌ها همچون سفینه‌های فضایی امروزی در فضا پهلو گرفته بودند… و در موقعیت جغرافیایی خاصی قرار داشتند. تیر شیوا به‌وضوح به یک موشک سوزان اشاره دارد که از یک ماهواره مخصوص شلیک شده بود. بقایای تمدن‌هایی پیشرفته که در جنگ‌ها نابود شدند، در این افسانه‌ها دیده می‌شود.

مهار انرژی طبیعی زمین

آیا ویماناهای باستانی از انرژی طبیعی زمین برای فعالیت بهره می‌بردند؟ اگر هزاران سال پیش، وسایل پرنده باستانی به‌جای سوخت‌های معمول، از انرژی طبیعی سیاره برای شارژ استفاده می‌کردند چه؟ آیا ممکن است سازه‌هایی همچون اهرام در اصل فرستنده‌های عظیم انرژی بوده‌اند که نیروی مورد نیاز ویماناها را فراهم می‌کردند؟

سنگ‌هایی شبیه فلز توانایی دریافت و انتقال بار الکتریکی دارند. اگر سایت‌های باستانی به‌صورت دقیق روی نقاطی از زمین قرار گرفته باشند که به‌اصطلاح گرداب‌های مغناطیسی یا خطوط انرژی الکتریکی هستند چه؟ اگر معنای عمیق‌تری پشت ساخت بی‌شمار اهرام هندی، مجسمه‌های عظیم سنگی، سنگ‌نبشته‌ها، ستون‌ها و تندیس‌ها نهفته باشد؟ و اگر تمام این ساختارها در هند باستان و دیگر تمدن‌های جهان دارای کارکردی علمی برای انتقال انرژی عظیم بوده‌اند چه؟

برخی پژوهشگران باور دارند که سنگ‌تراشی‌های پیچیده تمدن‌های کهنی همچون اینکا، مصری‌ها، هندی‌ها، مایا و دیگران نه‌تنها جنبه زیبایی‌شناسی داشته، بلکه دارای اهداف کاربردی مشخصی بوده‌اند.

بسیاری اهرام بزرگ جیزه را نمونه‌ای برجسته از یک ماشین انرژی دوران باستان می‌دانند. این بنا یک نیروگاه مشابه دستگاه‌های تسلا بوده که هزاران سال پیش ساخته شده است. سازه‌ای عظیم که با بهره‌گیری از ویژگی‌های طبیعی زمین قادر به تولید یا انتقال انرژی فراوان بوده است. این انرژی احتمالاً توسط مصریان باستان، تمدن مایا و دیگر فرهنگ‌ها برای هزاران سال استفاده می‌شده است. البته این دیدگاه به‌طور گسترده توسط پژوهشگران جریان اصلی رد شده است.

اما اگر نگاهی متفاوت به تاریخ تمدن‌های باستانی بیندازیم، متوجه می‌شویم که این جوامع از سطح پیچیدگی بالایی برخوردار بوده‌اند و هزاران سال پیش از آنکه علم مدرن بسیاری از فناوری‌ها را دوباره کشف کند، از آن‌ها بهره می‌برده‌اند.

این فناوری‌های پیشرفته در مصر باستان، سومر و مناطق آمریکای شمالی، مرکزی و جنوبی وجود داشته‌اند. استفاده از الکتریسیته، الکتروشیمی، فناوری الکترومغناطیسی، متالورژی، مهندسی پیشرفته، زمین‌شناسی آبی، شیمی، فیزیک و انواع مختلفی از ریاضیات و نجوم پیچیده، همه در آن دوران به‌کار گرفته شده‌اند.