تفاوت DLNA و Miracast چیست؟ دو راهکار بی‌سیم برای انتقال محتوای چندرسانه‌ای

در این مطلب به تفاوت DLNA و Miracast که دو فناوری پرکاربرد در انتقال بی‌سیم فایل‌های صوتی و تصویری هستند می‌پردازیم.

به گزارش تکراتو و به نقل از dignited، با پیشرفت مداوم فناوری، بسیاری از کارهایی که در زندگی روزمره انجام می‌دهیم ساده‌تر و سریع‌تر شده‌اند. یکی از این کارها، تماشای محتوای چندرسانه‌ای مانند ویدیو، موسیقی یا عکس است.

اغلب کاربران علاقه‌مند هستند تا بتوانند فایل‌های صوتی و تصویری را از یک دستگاه به دستگاه دیگر، بدون استفاده از کابل و به صورت بی‌سیم انتقال دهند. در این زمینه، دو فناوری مهم به نام‌های دی ال ان ای و میراکست نقش کلیدی ایفا می‌کنند.

تفاوت DLNA و Miracast

هر دوی این فناوری‌ها استانداردهایی برای انتقال بی‌سیم محتوای چندرسانه‌ای هستند، اما نحوه عملکرد و شرایط استفاده از آن‌ها تفاوت‌هایی با یکدیگر دارد. در ادامه ابتدا به معرفی کامل هر کدام از این فناوری‌ها پرداخته می‌شود و سپس تفاوت‌های اصلی آن‌ها بررسی خواهد شد.

DLNA چیست؟

دی ال ان ای مخفف Digital Living Network Alliance است و در سال 2003 توسط شرکت Sony پایه‌گذاری شد. این اتحاد متشکل از حدود 200 شرکت فعال در حوزه الکترونیک مصرفی بود که وظیفه تعیین استانداردها و قوانین برای اتصال بی‌سیم دستگاه‌های مختلف را بر عهده داشت.

هرچند این سازمان در سال 2017 منحل شد، اما روند گواهی‌دهی به دستگاه‌های سازگار با DLNA توسط شرکتی به نام SpireSpark ادامه یافت.

فناوری دی ال ان ای بر پایه مجموعه‌ای از پروتکل‌های موجود مثل پروتکل‌های شبکه سیمی، شبکه بی‌سیم و همچنین UPnP ساخته شده است. هدف از این استاندارد، تسهیل در اشتراک‌گذاری فایل‌های چندرسانه‌ای در بستر یک شبکه خانگی است.

برای استفاده از DLNA، دستگاه‌های مورد نظر باید یا گواهی DLNA داشته باشند، یا نرم‌افزاری اجرا کنند که از این استاندارد پشتیبانی کند. همچنین لازم است که تمام این دستگاه‌ها به یک شبکه خانگی مشترک (معمولاً از طریق Wi-Fi یا کابل شبکه) متصل باشند.

زمانی که شرایط فراهم باشد، دستگاه‌ها به صورت خودکار یکدیگر را شناسایی کرده و بدون نیاز به تنظیمات خاصی، امکان اشتراک‌گذاری فایل‌های صوتی و تصویری فراهم می‌شود.

برای مثال، کاربر می‌تواند فایل‌های ویدیویی موجود در رایانه شخصی خود را از طریق تلویزیون هوشمند مشاهده کند یا محتوای ذخیره‌شده در یک هارد تحت شبکه (NAS) را روی لپ‌تاپ خود پخش یا ذخیره کند.

نکته قابل توجه این است که هر دستگاه DLNA معمولاً یک یا چند نقش از میان سه نقش اصلی را ایفا می‌کند: ذخیره‌ساز محتوا (مانند NAS)، کنترل‌کننده محتوا (مثل یک پلیر) یا پخش‌کننده محتوا (مثل تلویزیون یا کنسول بازی).

گاهی یک دستگاه مانند رایانه شخصی می‌تواند هر سه نقش را به طور هم‌زمان داشته باشد، اما برخی دستگاه‌ها فقط در یکی از این نقش‌ها کاربرد دارند.

Miracast چیست؟

فناوری Miracast نسبت به DLNA ساختار ساده‌تری دارد. در واقع می‌توان آن را نسخه بی‌سیم کابل HDMI دانست. این استاندارد توسط Wi-Fi Alliance معرفی شده و برای انتقال مستقیم محتوای تصویری از یک دستگاه به دستگاه دیگر مورد استفاده قرار می‌گیرد.

Miracast از فناوری Wi-Fi Direct بهره می‌برد. این بدان معناست که برای اتصال دستگاه‌ها نیازی به روتر یا شبکه خانگی نیست و دو دستگاه به صورت مستقیم به هم متصل می‌شوند، مشابه آنچه در بلوتوث اتفاق می‌افتد.

کیفیت انتقال در Miracast تا رزولوشن 1080p و صدای دالبی 5.1 پشتیبانی می‌شود. معمولاً از این فناوری برای آینه کردن (mirror) نمایشگر گوشی هوشمند یا لپ‌تاپ روی تلویزیون یا پروژکتور استفاده می‌شود.

نکته قابل توجه این است که حتی اگر دستگاهی به طور پیش‌فرض از Miracast پشتیبانی نکند، با استفاده از یک آداپتور HDMI یا USB که این قابلیت را دارد، می‌توان از Miracast در آن دستگاه نیز استفاده کرد. بنابراین پشتیبانی سخت‌افزاری همیشه الزامی نیست، به شرط آنکه آداپتور مناسبی تهیه شود.

تفاوت‌های دی ال ان ای و میراکست

هرچند DLNA و Miracast هر دو برای انتقال بی‌سیم فایل‌های چندرسانه‌ای به کار می‌روند، اما تفاوت‌های زیادی در نحوه عملکرد و شرایط استفاده از آن‌ها وجود دارد.

نوع اتصال

DLNA برای کارکرد صحیح نیاز به یک شبکه خانگی دارد که معمولاً با استفاده از مودم یا روتر ایجاد می‌شود. در این شبکه، دستگاه‌ها یکدیگر را شناسایی کرده و فایل‌ها را به اشتراک می‌گذارند. اما Miracast یک اتصال مستقیم بی‌سیم بین دو دستگاه برقرار می‌کند و نیازی به شبکه خانگی ندارد. به عبارتی، Miracast مانند کابل HDMI عمل می‌کند، اما به صورت بی‌سیم.

تعداد دستگاه‌ها

در DLNA می‌توان چندین دستگاه را در یک شبکه به هم متصل کرد و به صورت هم‌زمان از منابع مختلف استفاده کرد. اما Miracast فقط ارتباط بین دو دستگاه را برقرار می‌کند؛ مثلاً گوشی به تلویزیون یا لپ‌تاپ به پروژکتور.

نوع استفاده

DLNA بیشتر برای انتقال و اشتراک‌گذاری فایل‌های ذخیره‌شده روی دستگاه‌ها مناسب است. مثلاً پخش یک فایل ویدیویی از کامپیوتر روی تلویزیون. اما Miracast برای آینه کردن کامل صفحه‌نمایش مناسب است؛ به عنوان مثال نمایش مستقیم محتوای یک برنامه در حال اجرا روی گوشی، بر روی نمایشگر بزرگ‌تر.

پشتیبانی سخت‌افزاری و نرم‌افزاری

در استفاده از DLNA، اگر دستگاهی از نظر سخت‌افزاری به شبکه متصل باشد ولی گواهی DLNA نداشته باشد، فقط در صورتی قابل استفاده است که نرم‌افزاری با گواهی DLNA روی آن اجرا شود. در حالی‌که در Miracast، حتی اگر دستگاه از نظر سخت‌افزاری پشتیبانی نکند، با اتصال یک دانگل یا آداپتور می‌توان از این فناوری بهره برد.

جمع‌بندی

DLNA و Miracast دو فناوری متفاوت برای انتقال بی‌سیم محتوای چندرسانه‌ای هستند که در ظاهر کاربردهای مشابهی دارند اما در عمل تفاوت‌های اساسی با یکدیگر دارند.

اگر هدف اشتراک‌گذاری فایل‌های ذخیره‌شده بین چند دستگاه در یک شبکه خانگی باشد، DLNA گزینه بهتری است. اما اگر هدف نمایش زنده و فوری محتوای یک دستگاه روی صفحه‌ای بزرگ‌تر بدون نیاز به شبکه واسط باشد، Miracast انتخاب مناسب‌تری خواهد بود.

هر کدام از این فناوری‌ها بسته به نیاز کاربر، نوع دستگاه‌ها و شرایط محیطی می‌توانند تجربه‌ای متفاوت در انتقال بی‌سیم محتوا ارائه دهند. آشنایی با تفاوت‌های آن‌ها کمک می‌کند تا در شرایط مختلف، بهترین گزینه را انتخاب کرد.