این کره با هوای آلوده و آب ساخته شده، نه شیر؛ آیا حاضر به خوردنش هستید؟

سولار فودز، مدل B2B خالصی را دنبال می‌کند و محصول خود، Solein، را نه به‌صورت غذای آماده، بلکه به‌عنوان یک ماده اولیه باارزش به تولیدکنندگان بزرگ مواد غذایی پیشنهاد می‌دهد.

این شرکت در سال ۲۰۲۲ نخستین مجوز نظارتی‌اش را از سنگاپور گرفت و در سال ۲۰۲۴ اولین کارخانه تجاری خود، Factory 01، را راه‌اندازی کرد. همکاری با آژانس فضایی اروپا و غول ژاپنی Ajinomoto، اعتبار علمی و تجاری این برند را بالا برده است.

در مقابل، «ایرپروتئین» قصد دارد برند جدیدی برای مصرف‌کننده‌ی نهایی باشد. آن‌ها با معرفی نمونه‌های اولیه «مرغ هوایی» و «اسکالوپ هوایی»، مستقیماً ذائقه و کنجکاوی مردم را نشانه گرفته‌اند.

اگر کمی از جذابیت‌های فناوری فاصله بگیریم، با این سوال مهم مواجه می‌شویم که آیا این محصولات می‌توانند از نظر اقتصادی با کالاهای کشاورزی سنتی رقابت کنند؟

بازار جهانی غذای مصنوعی باسرعت درحال‌رشد است و پیش‌بینی می‌شود تا سال ۲۰۳۴ ارزشی بیش از ۳۲٫۵ میلیارد دلار پیدا کند، اما هنوز هزینه‌ها بزرگ‌ترین مانع پیشرفت این حوزه به‌شمار می‌روند. برآوردها نشان می‌دهد که تولید هر پوند (۰٫۴۵۳ گرم) گوشت پرورشی بین ۱۷ تا ۲۳ دلار تمام می‌شود؛ رقمی که هرگونه رقابت تجاری را عملاً ناممکن می‌کند.

اما درست در همین نقطه، با چالش دیگری روبه‌رو می‌شویم: پایداری و اقتصادی بودن فرآیندها، به دو عامل ورودی وابسته است: منبع کربن و منبع انرژی.

کربن را می‌توان از منابع مختلفی فراهم کرد: مثلا  CO₂ یا متان صنعتی که از پالایشگاه‌ها یا کارخانه‌ها جمع‌آوری می‌شود. این گزینه ارزان‌تر است، اما محصول را به سوخت‌های فسیلی گره می‌زند و روایت «سبز» آن را تضعیف می‌کند.

گزینه‌ی بعدی جذب مستقیم کربن از هوا (DAC) خواهد بود که از نظر اقلیمی بی‌نقص به‌نظر می‌رسد، اما فعلاً بسیار گران تمام می‌شود.

انعطاف‌پذیری سیوور در کار با هر دو گزینه؛ به نوعی پوشش ریسک استراتژیک محسوب می‌شود. با این حال، تکیه بر متان حاصل از گاز طبیعی، ادعای پایداری محصول را زیر سوال می‌برد.

در زمینه‌ی انرژی هم چالش مشابهی را پیش روی شرکت‌ها می‌بینیم. فرایندهای تولیدی به مقادیر عظیمی برق (برای الکترولیز و فرآیندهای بیولوژیکی) یا انرژی حرارتی (برای فرآیندهای ترموشیمیایی) نیاز دارند. اگر این انرژی از شبکه‌‌ی سراسری تأمین شود که همچنان متکی به سوخت‌های فسیلی است، ردپای کربن محصول نهایی می‌تواند حتی از کشاورزی سنتی هم سنگین‌تر باشد.

طبق مطالعاتی که بنیان‌گذاران سیوور در آن همکاری داشتند، تولید کره در صورتی هیچ نشر کربنی نخواهد داشت که فقط از دی‌اکسیدکربن جذب‌شده استفاده کنند و انرژی هم کاملاً از منابع تجدیدپذیر تامین شود.