براساس تعریف ناسا، ابر اورت مرز گرانشی منظومه شمسی را در منطقه وسیعی از اجرام ناشناخته مشخص می‌کند. این منطقه نخستین بار توسط یان اورت، ستاره‌شناس هلندی در سال ۱۹۵۰ تعریف شد. دنباله‌دارهای کوتاه‌مدت ممکن است از دیسک پراکنده در بخش درونی ابر ابراورت سرچشمه بگیرند، در حالی که دنباله‌دارهای بلندمدت احتمالاً از بخش کروی و بیرونی ابر اورت می‌آیند. این دنباله‌دارها تنها در موارد نادر و احتمالا وقتی که توسط ستاره‌های دور یا جزر و مد کهکشانی مختل شده باشند، از کنار خورشید عبور می‌کنند. شایعاتی درباره وجود سیاره‌های بزرگ دیگر در این منطقه وجود دارد که ممکن است دنباله‌دارها را در نزدیکی خود مختل کنند، اما تاکنون هیچ یک کشف نشده‌اند.»
بیشتر بخوانید:
به نظر می‌رسد لبه داخلی ابر اورت حدود ۲۰۰۰ تا ۵۰۰۰ واحد نجومی از خورشید آغاز شود (یک واحد نجومی برابر است با فاصله زمین تا خورشید) و در جایی بین ۱۰ هزار تا ۱۰۰ هزار واحد نجومی پایان یابد؛ اگرچه تخمین‌ها درباره آغاز و پایان این منطقه فرضی متفاوت است.
در پایین‌ترین برآوردها، ابر اورت می‌تواند از حدود هزار واحد نجومی از خورشید آغاز شود. اگر ابر اورت واقعاً از این نقطه شروع شود، وویجرها می‌توانند تنها تا چند قرن آینده به آن برسد. بااین‌حال، با توجه به وسعت عظیم این ابر، کاوشگرهای دوقلو برای ده‌ها هزار سال در آن خواهد بود. ناسا توضیح می‌دهد:
بخش بزرگی از فضای میان‌ستاره‌ای در واقع داخل منظومه شمسی ما قرار دارد. حدود ۳۰۰ سال طول می‌کشد تا وویجر ۱ به لبه داخلی ابر اورت برسد و احتمالاً حدود ۳۰ هزار سال طول می‌کشد تا از آن عبور کند.
با فرض اینکه کاوشگرهای وویجر بدون آسیب از ابر اورت عبور کنند، می‌توانند برای سال‌های بسیار زیادی پس از آن به سفر خود ادامه دهند. با توجه به اینکه این کاوشگرها حامل لوح‌های طلایی یا پیامی برای بیگانگان احتمالی هستند، ستاره‌شناسان تلاش کرده‌اند بفهمند که این کاوشگرها تا چه مدت می‌توانند سفر خود را در کیهان ادامه دهند.
یک مقاله منتشرشده در سال ۲۰۲۰ درباره پایان مأموریت وویجر توضیح می‌دهد:
ما تحلیل کردیم که در طول زمان، تعامل با ماده میان‌ستاره‌ای چه میزان باعث تخریب صفحات ضبط‌شده (روی وویجرها) خواهد شد. نتایج نشان می‌دهد که پس از سفر به مدت ۵ میلیارد سال در یک میدان کهکشانی هموار و محوری-متقارن، احتمال اینکه وویجر ۱ دچار آسیب و سمت بیرونی صفحه‌اش ناخوانا شود، حدود ۹۹ درصد است، در حالی که احتمال مشابه برای وویجر ۲ تنها حدود ۲۰ درصد است. همچنین مشخص شد که سمت روبروی فضاپیما در هر دو صفحه احتمالاً تا زمان ادغام راه شیری و کهکشان M31 در حدود ۵ میلیارد سال آینده سالم باقی می‌ماند، و پس از آن ممکن است فضاپیماها به محیط میان‌کهکشانی پرتاب شوند و نرخ فرسایش صفحات کاهش یابد.
source