بررسی بازی Taxi Life: A City Driving Simulator

این روز ها ساخت عناوین شبیه‌سازی به امری عادی در صنعت ویدیو گیم تبدیل شده است. از عناوین شبیه‌سازی عجیبی مثل شبیه ساز بز گرفته تا شبیه‌ساز پرطرفدار کارواش و کشاورزی که اتفاقا عناوین سرگرم کننده و خوبی هم هستند. حتی می‌توان شبیه‌ساز های عجیبی مانند شبیه‌ساز خوابیدن، چمن‌زنی و… را هم برای بازی کردن پیدا کرد. در بین تمام این عناوین حال نوبت به شبیه‌ساز تاکسیرانی رسیده است. عنوانی با نام بازی Taxi Life: A City Driving Simulator که اخیرا توسط شرکت Nacon عرضه شده و پلیر های را در نقش راننده‌ تاکسی قرار می‌دهد.

از همین ابتدا باید گفت پیاده سازی ایده «شبیه ساز رانندگی تاکسی» به شدت نیاز به دقت و عواملی است که از تکراری شدن بازی جلوگیری کند و در عین حال پتانسیل کافی برای سرگرم نگه داشتند پلیر را هم در طول تجربه خود داشته باشد. به همین صورت تا به امروز در اکثر عناوینی که با این هدف ساخته شده‌اند، حال و هوای آرکید وجود داشته است. اما عنوان Taxi Life شبیه‌سازی را هدف قرار داده است و در ادامه به هیچ عنوان نتوانسته مخاطب خود را سرگرم نگه دارد و به سرعت به عنوانی تکراری و حتی ملال آور تبدیل می‌شود که با مشکلات ریز درشت فنی و تکنیکی دست و پنجه نرم می‌کند.

سازندگان تنها در دو بخش کار خود را به خوبی انجام داده‌اند. که در ابتدا به آن‌ها خواهم پرداخت. ما کار خود را به عنوان یک راننده تاکسی در شهر بارسلونا شروع می‌کنیم. شهری که کمتر از آن در بازی‌ها استفاده شده و حال و هوای جدیدی را با خود به همراه دارد. همچنین این شهر با وسعتی کامل با توجه به نمونه واقعی ساخته شده و تمام خیابان‌ها و قسمت‌های آن به صورت کامل و با بالاترین جزیئات برای گشت و گذار در دسترس هستند. علاوه بر طراحی خوب شهر، در بخش طراحی اتومبیل‌ها و هندلینگ ماشین‌ها هم با نمونه‌های خوبی سر و کار داریم. در طراحی داخلی ماشین‌ها، تقریبا تمام دکمه‌ها همانند نمونه واقعی در دسترس هستند و می‌توان کنترل تمام بخش‌های ماشین اعم از برف پاک کن، چراغ راهنما، رادیو و … را در دست داشت. فیزیک رانندگی هم حتی خوب درآمده و وزن اتومبیل‌ها و رانندگی با آن‌ها کاملا مناسب و حتی جذاب است و با استاندارد های ژانر ریسینگ همخوانی دارد. با آن که مدل ماشین‌ها لایسنس نشده، اما سازندگان تا حد زیادی سعی کرده‌اند تا از مدل های واقعی الگو برداری کرده و از لحاظ قدرت و شتاب با اتومبیل‌هایی شبیه به نمونه های واقعی طرف هستیم.

اما تمام موارد خوب بازی همین جا به پایان می‌رسند و بعد از آن با یک عنوان به شدت ضعیف سر و کار داریم که به نظر می‌رسد توسط تیمی مبتدی توسعه پیدا کرده است. شهر بارسلونا با آن که طراحی خوبی دارد، اما عملا یک شهر مرده و بی روح محسوب می‌شود. به نظر می‌رسد سازندگان فراموش کرده‌اند تا هوش مصنوعی خاصی را برای ساکنان بارسلونا تعریف کنند. عابران پیاده رفتاری همانند عابران اولین شماره Driver دارند با این تفاوت که در درایور حداقل آن‌ها جان خود را نجات می‌دادند، اما در این جا خبری از هیچ واکنشی از جانب آن‌ها نیست. بعضی اوقات عابران پیاده تصمیم می‌گیرند تا از روی خط عابر پیاده بار ها عقب و جلو بروند و یا در یک مسیر بار ها بچرخند. رانندگان هم دسته کمی از آن‌ها ندارند و در اکثر خیابان‌ها شاهد ترافیک‌ها و رفتار عجیب این رانندگان هستیم که به صورت ناگهانی از رانندگی دست می‌کشند و یا حتی با ماشین ما تصادف می‌کنند.

با این اوصاف حتی اگر از تمام این موارد چشم پوشی کنیم، به گیم‌پلی به شدت تکراری و خسته کننده بازی می‌رسیم. تنها هدف ما در این بازی سوار کردن مسافر و رساندن آن‌ها به مقصد با رعایت قوانین رانندگی در شهر بارسلون است. بدین صورت در اکثر خیابان‌ها مجبور هستیم با سرعت ۵۰ کیلومتر در ساعت رانندگی کنیم و اگر کمی سرعت خود را افزایش دهیم، با اعتراض مسافر و یا حتی دریافت برگه جریمه رو به رو خواهیم شد. سازندگان سعی کرده‌اند تا با قرار دادن سیستم دیالوگ و XP کمی وضعیت این بخش را بهبود بخشند، اما این موارد هم همانند باقی بخش‌ها سطحی و مبتدی هستند. سیستم XP تنها به ما کمک خواهد کرد که به عنوان مثال برگه‌های جریمه‌ای که دریافت می‌کنیم، بخشیده شوند و یا پول بیشتری از مسافر خود دریافت کنیم. با پول هم می‌توان برای خرید اتومبیل، آپگرید آن و یا استخدام راننده های بیشتر برای تاکسیرانی استفاده کرد. اما در شهری که نمی‌توان از سرعت مجاز بیشتر رفت، چرا اصلا باید سیستم آپگرید اتومبیل وجود داشته باشد؟

 سیستم دیالوگ هم آن‌ قدر مضحک و مصنوعی از آب درآمده که به سرعت به یک بخش اضافه تبدیل می‌شود. در عمل ما باید حس و حال مسافر خود را حدس بزنیم و با توجه به سوالی که از ما پرسیده می‌شود، از بین گزینه های موجود انتخاب کنیم. مثلا مسافر می‌پرسد، در بارسلون کجا برم خوبه؟ و حالا ما باید از بین گزینه‌های رستوران و ساحل یکی را انتخاب کنیم. هر کدام از این گفت و گو ها هم در نهایت ۱۰ ثانیه طول خواهد کشید.

شاید شما هم مثل من تا به این جا با خود گفته باشید، تمام این موارد قبول اما همچنان آن تجربه رانندگی به تنهایی برای لذت بردن از این عنوان کافیست، اما باید بگویم تجربه رانندگی هم به لطف باگ‌ها و مشکلات ریز درشت فنی و تکنیکی به صورت کامل مختل شده‌است. در بعضی موارد با رساندن مسافر به مقصد، آن‌ها از اتومبیل شما پیاده نشده و غیر از ریستارت کردن بازی هیچ گزینه دیگری ندارید. در سطح شهر باگ‌های فراوانی به چشم می‌خورد از غیب شدن عابران گرفته تا پرواز ماشین‌ها و موارد عجیب دیگر. بازی با آن که قرار است با نرخ فریم ۶۰ بر روی کنسول‌های ایکس باکس سری ایکس و پلی‌استیشن ۵ اجرا شود، اما غیر ممکن است حتی به این عدد برای ثانیه‌ای نزدیک شود و هر چند یک بار ثانیه نرخ فریم بازی به عدد های ۱۰ و ۲۰ می‌رسد. مواردی که عملا تجربه بازی را در خیلی از بخش‌ها غیر ممکن کرده اند.

نتیجه‌گیری:

بازی Taxi Life: A City Driving Simulator یک عنوان به شدت ضعیف و بدون ارزش است که توسط تیمی مبتدی توسعه پیدا کرده است. تنها موارد خوب بازی به طراحی شهر بارسلونا و اتومبیل‌ها خلاصه می‌شود و غیر از آن هیچ گونه نکته مثبت دیگری در این عنوان وجود ندارد. بازی به شدت برای من یاد آور عنوان وطنی «رانندگی در تهران» است. عنوانی که همین قدر سطحی ظاهر شده بود. البته حداقل در آن عنوان طنز کوچکی وجود داشت اما اینجا همان هم وجود ندارد.